kleding Archieven - Laura denkt

Onbegrijpelijk

Ik begrijp heel veel niet. Wiskunde, mannen, wat er leuk is aan rugby. Maar sommige dingen staan ver bovenaan de lijst der dingen die Laura niet snapt en één daarvan is: de onesie.

Een onesie is eigenlijk een rompertje met een capuchon, maar dan voor volwassenen. Je hebt er verschillende uitvoeringen van, de dierenvarianten zijn populair, maar je kan ook als de Amerikaanse vlag gaan of superman. De rits loopt van boven tot helemaal naar onder, ja, tussen je benen. Oncharmanter kan niet.

Mensen dragen een onesie, omdat het lekker schijnt te zitten. Of omdat ze die ene obsessie hebben waarbij ze als een baby behandeld willen worden, inclusief speen. Mensen dragen een onesie in de vorm van een varken, want dat is ‘grappig’. Mensen dragen een onesie, want waarom zou je de moeite nemen om meer dan één kledingstuk aan te trekken?

Kijk, ik zie er ook niet charmant uit als ik thuis ben, met mijn relaxbroek aan en het vest van mijn vriendje, maar er zijn grenzen, weet je. Zo’n onesie schijnt bedoeld te zijn om ultiem te relaxen (al gaan sommige mensen er ook mee naar de supermarkt), maar er is één heeeeeeeeel groot probleem dat het ultieme relaxen in de weg staat.

Je kunt onmogelijk naar de wc met zo’n onesie.

Geen grapjes. Je moet eerst heeeeeeeeeeeeeeeel dat ding uittrekken, dus zorg er maar voor dat je niet nodig moet plassen. Het alternatief is al niet veel beter: een luier dragen (dan ben je wel écht een baby).

Nee hoor, dan neem ik maar de moeite om een paar extra kledingstukken aan te trekken. Ik zie er beter uit én het scheelt me minstens tachtigduizend minuten op de wc.

(ik daag de haters uit om mijn mening over de onesie te veranderen!)

De horror van de duizendzakkenkortebroek

Inspiratie dankzij Rianne.

Dit is een willekeurige korte broek uit mijn broertjes kast. Op het eerste gezicht denk je misschien: daar is niets mis mee. Maar dat is er dus wel. Er is heel veel mis mee.

Alle Nederlandse mannen dragen deze broeken. Soms matchen vader en zoon zelfs (geen grapjes, dat heb ik een keer gezien). Op vakantie pik je de Nederlanders er niet uit door pittige kapsels of luidruchtig gezeur (‘WHY YOU NOT TALK ENGLISH?’ Jeetje, ze kenne nie eens Engels praten hiero), maar door die duizendzakkenkortebroek.

Naast dat het er niet uit ziet, later hierover meer, snap ik het ook niet. Mannen nemen nooit tassen mee (sporadisch een rugzak). Ze hebben aan twee broek- en twee kontzakken genoeg (sleutels, portemonnee en klaars is Kees). Maar bij een korte broek hebben ze opeens wel duizend zakken nodig? Whyyyyyy? En dan ook nog op de meest onlogische plaatsen. Want als je iets zwaars in die zakken onderaan je korte broek doet, zakt hij van je kont af!

En het ziet er gewoon niet leuk uit. Allemaal van die rare uitstekels. Het maakt de behaarde mannenbeen er niet bepaald charmanter op.

Daarom eis ik dat de duizendzakkenkortebroek uit het Nederlandse straatbeeld verdwijnt. Maar wees gerust, mannen: de korte broek zónder al die extra zakken wordt nog wel geaccepteerd.

Het lot van de man

De winkelstraten staan er vol mee. Lamlendig, met de schouders omlaag en blik op oneindig: mannen. Ze zijn meegesleurd door vrouwen, vriendinnen of moeders. Onder het mom van ‘Je hebt nieuwe broeken nodig!’ gingen ze mee, maar nu komen ze erachter dat dat eigenlijk betekent: ‘We kopen een paar broeken voor jou en dan gaan we tientallen winkels af voor mij.’
Ze sjokken achter de luid babbelende vrouwen aan, ploffen uitgeput op krukjes in de paskamers, slepen vele plastic tasjes achter zich aan en zeggen tachtigduizend keer achter elkaar: ‘Leuk, schat.’, ook al maakt het haar nog dikker dan ze al is.
Als je ze ziet, wil je ze graag uit hun lijden verlossen en naar het dichtstbijzijnde café met bier en voetbal sturen, maar die is natuurlijk nergens te bekennen tussen de H&M’ en Vero Moda’s.
Na uren de ene winkel in en de andere winkel uit en dan toch weer die eerste winkel in te zijn gegaan, stelt de vrouw voor om wat te drinken. He zo gezellig, met een gebakje en koffie, lieverd. Ze praat en praat en praat.
‘Hallo, luister je wel?’
‘Huh, wat?’
‘Ik vroeg waar je aan zat te denken.’
Shit, denkt hij.
‘Niets.’
‘Wat nou niets? Je kan toch niet aan niets denken?!’
Hij voelt al aan waar dit naar zal leiden (ze zijn al bijna twintig jaar getrouwd), dus zegt hij, een wilde gok: ‘Wilde je niet toch nog dat ene jurkje passen?’
Enthousiast springt ze op.
‘Goed idee!’
En hij weet: het shoppen is nog lang niet over.

Outfit Of The Day nummer 80001 ofzo

Zoals elke dag weer een blogje met tienduizend foto’s van dezelfde saaie outfit die bij de H&M dan wel ZARA is gekocht (nee grapje, dit jurkje komt van de WE en hij is daar allang niet meer te koop muwhahahaha). Laten we gaan kijken welke belachelijke poses ik, fesjunblogger eersteklas L@uRaAliiCi0uSsSsSs, nu weer inneem. Oh en voordat jullie mij complimenten geven: ja, ik heb mijn kamer speciaal voor jullie opgeruimd. Goed he!

De overzichtsfoto.

De ik plaats mijn hand op mijn heup en draai mijn lichaam, want zo lijk ik dunner en superstoer-pose.

De kijk eens hoe geweldig ik eruit zie met mijn duckface, ik lijk haast een echte eend-pose.

De verliefd naar jezelf kijken op het schermpje van je mobiel-pose (ook wel Narcissus-pose genoemd).

De dit zie ik als ik naar beneden kijk-pose (een stukje schrift, een verfrommelde digitale postzegel en een beetje stoel).

De detail-pose.

En als laatste natuurlijk de ik ben zo moe van al die poses-pose.

Morgen weer een nieuwe OOTD zoals jullie van mij gewend zijn! Waarschijnlijk een H&M-spijkerbroek met een ZARA-topje en All Stars-schoenen (en als ik durf nog een ONLY-vestje erbij). Vergeet me niet te volgen op Instagram!

Kleding is moeilijk te begrijpen voor sommigen

Ik heb een jasje (of colbert, hoe je het ook wil noemen). Een heel leuk jasje, al zeg ik het zelf. Als ik hem aantrek, krijg ik complimenten van vrouwen en modebewuste mannen (die laatsten zijn zeldzaam).

Maar er zijn ook nog gewone mannen in deze wereld. Gewone mannen valt het niet op dat ik iets nieuws aan heb, behalve bij dit jasje. Ze kijken ernaar, doen een stapje dichterbij, bekijken het nauwkeuriger. Ik zie het onbegrip in hun ogen verschijnen. Ze wijzen naar de broche gespeld op de linkerkant (die zat al bij het jasje, niet dat ik hem zelf erop heb gedaan).
‘Wat is dat?’
Ze hebben werkelijk geen idee. Eén keer antwoordde ik: ‘Ja, ik heb op een Engelse kostschool gezeten.’ en heel even werd dat geloofd.

Maar meestal reageer ik zuchtend.
‘Snap je dat echt niet? Esthetiek, jongen, esthetiek!’
Maar die mannen weten niet wat esthetiek is, denken alleen in termen van lekkere billen en voorgevels.

Ook hieruit wordt maar weer duidelijk: vrouwen kleden zich niet voor de mannen (want dan zouden ze niets aanhebben), want mannen begrijpen er he-le-maal niets van.

Fietsen is stom

Kijk, fietsen is best te doen. Als het niet waait. Of regent. Of heel koud is. Maar het punt is dat dat het zo ongeveer 90% van de tijd is in Nederland. Die wind is natuurlijk tegen je gekeerd. De regen valt als je je regenbroek niet aan hebt (oh wacht, die heb sowieso niet). En de kou komt je tegemoet wanneer je dat oh zo leuke, maar oh zo niet warme jasje aan hebt getrokken. Lang leve Nederland.

Als dat nou het enige was, ja, dan zou ik het wel overleven. Ik ben immers niet van suiker. Op een Legoblokje staan is veel erger dan fietsen met vervelend weer. Maar je raadt het al: dat is dus niet het enige.

Je kijkt op een willekeurige website die je het weer vertelt. Steekt je hoofd uit het raam, want je vertrouwt die sites nooit. Hmm, het is inderdaad koud ja. Vandaag doe je maar die superdikke Minnie Mouse-trui aan (die heb ik helaas niet). Als je buiten de trap af loopt, vind je het al raar dat je het niet koud hebt. Je hebt het namelijk AL-TIJD koud. Ach, dat komt vast nog wel. Je gaat fietsen (tegenwind, miezerregen, automobilisten die je geen voorrang geven) en na vijf minuten begin je het toch wel erg warm te krijgen (let wel: je moet nog vijftien minuten fietsen). Nee, dat is een understatement, je hebt het werkelijk waar bloedje heet. Als het kon, zou je alles uittrekken, maar ja, om nou midden in Leiden te gaan streaken, is ook weer zo wat. Dus doe je maar een knoopje van je jas open. En nog een knoopje. En nog een knoopje (je hebt maar drie knopen). Zo fiets je verder, met je jas open, maar wel een sjaal om. Wandelaars, met mutsen op en dikke handschoenen aan, kijken verbaasd naar je.
‘Dat is die gek uit Oegstgeest.’ roepen sommigen.
Je Minnie Mouse-trui is doordrenkt door het zweet als je op de plaats der bestemming bent. Je parkeert de fiets en gaat naar binnen. Na tien minuten begin je te bibberen: het is zo ongelooflijk koud!

En dat is waarom fietsen stom is.

Coltruihorror

Mijn moeder is verschrikkelijk. Niet zo verschrikkelijk als de oppas die me peer op brood liet eten, maar ze komt er toch wel akelig dichtbij in de buurt.

Het was zo rond oktober/november. De dagen werden korter en daarmee ook kouder. Ik kan mijn leven lang al alleen maar volledig functioneren bij temperaturen hoger dan 10 graden. Dat is vervelend. Maar er zijn vervelendere dingen in het leven.

Mijn moeder dacht, toen ik nog een klein (goed, ik ben nog steeds klein) kindje zonder vrije wil was, namelijk de oplossing te hebben gevonden voor mijn handicap: een coltrui. Ik krijg kriebels bij het woord alleen al. Laatst werd ik badend in het zweet wakker, omdat ik erover gedroomd had. Die nachtmerrie keert elke herfst weer terug.

Een coltrui klinkt in theorie goed. Het houdt je arme, kwetsbare, dunne, koude nekje warm (‘Wacht, zijn daar niet sjaals voor uitgevonden?’ Dat zou je denken ja, maar misschien was mijn moeder daarvan niet op de hoogte). In de praktijk ben je de hele dag bezig om te voorkomen dat je stikt. Want zo’n sjaal kun je nog afdoen als je eenmaal binnen bent en tegen de kachel leunt. Maar aan een coltrui zit je vast. En je kan hem ook niet uitdoen, want dan ziet iedereen je Jip en Janneke-hemdje. Echt, ik draag nog liever een korset.

Op een dag was het gelukkig zo ver: ik had de volmacht over welke kleding ik aantrok. Mooiste dag van mijn leven (nou ja, dat was natuurlijk de dag waarop ik mijn wiskunde-eindexamen voltooid had, op één na mooiste dag dan).

Ik heb sindsdien nooit meer een coltrui gedragen. Maar de nachtmerrie is gebleven.

Liefdeslessen van tante Laura: wat moet ik aantrekken naar een eerste date?

Poeh poeh, he he, ein-de-lijk is het je gelukt om een date te regelen, de eerste in tien jaar. Alles is geregeld. Tijd, plaats, activiteit. Maar dan komt het moeilijkste: want wat moet je in hemelsnaam aantrekken? Tante Laura is je redster in nood.

Allebei:
– Hét motto van tante Laura: een diep decolleté is altijd een goed idee. Vrouwen, zorg ervoor dat je Marlies Dekkers/Sapph-beha duidelijk zichtbaar is. Mannen, hoe meer borsthaar, hoe beter.

Vrouwen:
– De natural look is zó jaren veeltelanggeleden. Dat was in mijn tijd al uit. Nee, pak je make-up stash erbij en gebruik ALLES ZOVEEL MOGELIJK. Maak al je foundation op om de ideale pancake op je gezicht te creëren (hopen dat het niet gaat regenen). Ook spinnenpotenwimpers zijn weer in (haha alsof ze ooit niet hip waren). Maak het af met de glibberigste lipgloss die je in je bezit hebt (liefst roze en met glitters) en you’re ready to go!
– Ga je een strandwandeling maken of karten? Doe je meest oncomfortabele kleding aan! Bijvoorbeeld een strak rokje met torenhoge hakken en geen panty aan, ook al is het min tien. Wat je ook gaat doen en aantrekt: altijd een maat te klein, onthoud dat!
– Vergeet de kipfiletjes of superdupertiencupmatengroterpushup-beha niet. Pas vanaf cup dubbel d is een man geïnteresseerd, dat weten we onderhand wel. En als je daar geen zin in hebt, overweeg dan een borstvergroting.
– Wanneer hij je pas echt leuk vindt? Met een panterprint (ja dat rijmt, tante Laura is ook in de sinterklaassferen). Combineer vooral verschillende kleuren of printen (tijger, giraffe of zebra) met elkaar. De dierentuin is er niets bij!

Mannen:
– Verschijn met een langerdandriedagenbaardjeenviezigesnor, gebruik vooral geen deo en was je haar een week van tevoren niet.
– Te strakke t-shirts met zogenaamde grappige teksten erop doen het altijd goed. Vergeet niet om je uit te strekken, zodat je shirt omhoog kruipt en je date je bierbuik kan bewonderen.
– Zorg dat je Zeemanboxer minstens tien centimeter boven je broek uitsteekt.
– Sokken in sandalen. Ik kan het niet vaak genoeg herhalen. Sokken in sandalen.
– Vergeet de details niet: een gouden ketting is een pré (wel gecombineerd met veel borsthaar en een diepe v-hals natuurlijk) net als de zwarte randjes onder je veel te lange nagels.

Volg deze tips en dan komt het helemaal goed, dat beloof ik je!

Eindelijk! De langverwachte OOTD

De originaliteit spat er duidelijk vanaf bij deze outfit en dan zien jullie mijn pofmouwen niet eens.

Sinds ik op mezelf woon, voel ik soms de onverklaarbare dwang om mijn avondeten op de foto zetten. Ik ben geen culinair wonder. Ik eet dingen als rijst met een sausje en salades. Geen masterchef zou hier zijn hand voor omdraaien. Maar toch wil ik het dan delen. God knows why.

Ik heb nu ook zo’n spiegel waarin je jezelf helemaal kan zien. Ik sta wel eens voor de spiegel. En dan krijg ik opeens de behoefte om een foto te maken van mezelf (zo’n slechte half in spiegel foto) in mijn Outfit Of The Day (OOTD). Nu moet u weten: ik draag helemaal geen boeiende kleding. Ik ben echt zo’n Vero Moda-meisje (dat ik steeds minder kleding van de Vero Moda draag laten we even buiten beschouwing). Ballerina’s, spijkerbroek, topje, vestje enzo. Saaier kan werkelijk niet. En dan ook echt zo gecombineerd dat ik zwarte ballerina’s met een zwart topje heb. De fashionista’s zouden ervan walgen.

Het is zelfs zo erg (ik durf het haast niet te zeggen) dat ik laatst de Android-app van Instagram heb gedownload. Ik heb hem verwijderd toen ik erachter kwam dat je met die geen GIF-jes kunt maken zoals bij de iPhone-app, want daarom wilde ik hem eigenlijk.

Elke keer als ik zo’n gevoel krijg, tel ik tot tien en dan gaat het weg. Maar er komt een moment dat ik me niet kan tegenhouden. En dat moment is nu. Kijk maar naar de foto hierboven.

En nu allemaal even zeggen wat voor fashionista ik ben en dat ik zo’n geweldig figuur heb. En liken natuurlijk. Is goed voor mijn ego. Zodat ik dan weer kan zeggen: oh ja, even snel bij elkaar geraapt en oooh nee joh, ik ben echt veel te dik. Alvast bedankt.

(Nee grapjes, jongens. Die foto is ergens in juli gemaakt, toen ik op mijn bijleskindje aan het wachten was en ik geen internet noch smartphone had en me dusdanig ernstig verveelde dat ik dit soort foto’s ging maken. Dus dit was helaas alweer de laatste OOTD, jammer hoor)

Vijf dingen die kledingverkoopsters niet moeten doen

We doen even voor de grap alsof dit een pashokje is en niet mijn gordijn.

Kleding kopen is leuk. Of nou ja, het kopen zelf eigenlijk niet (pashokjes met zo’n gordijn ervoor die niet goed sluit, de hele tijd je omkleden, je maat niet kunnen vinden etc.), maar wel als je thuis komt en kijkt naar je pas aangeschafte kleding. Maar voordat je dat moment bereikt hebt, moet je de hel der kledingverkoopsters (het zijn meestal vrouwen) doorstaan.

Ik hoop heel erg dat alle kledingverkoopsters dit lezen. Hier zijn vijf dingen die ze niet zouden moeten doen.

1. Geen gedag zeggen.
De verkoopster is eigenlijk het vistiekaartje van een winkel. Dat begint wanneer je de winkel in komt. Bij een grote winkel kan ik het begrijpen dat er geen gedag wordt gezegd (bijvoorbeeld bij de H&M), maar bij de kleinere winkels vind ik het storend en bovendien onbeleefd als er geen ‘Goedemiddag!’ wordt gezegd. Lang leve de vriendelijkheid.

2. Domme dingen zeggen.
Nee, we zijn niet allemaal even slim, maar van een kledingverkoopster verwacht ik toch wel dat ze verstand van kleding en dergelijke heeft. Als je naar mijn benen (en lengte) kijkt, zou het je misschien kunnen opvallen dat ik niet de langste ben. Als ik vervolgens een broek aan trek en het pashokje uit kom en je ziet dat de pijpen veel te lang zijn, dan hoef je dat van mij niet te melden. Ik ben namelijk niet blind. En probeer me vooral geen broek met een kortere lengtemaat aan te smeren, want dat gaat hem niet worden. Dit is één voorbeeld van een domme opmerking, maar je kunt er zelf nog wel meer bedenken misschien.

3. Ongevraagd advies geven.
Ik winkel nooit alleen, meestal met mijn moeder. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik vind het wel handig, want mijn moeder kan dan zeggen of iets leuk staat of niet (en ze zal niet zeggen dat het leuk staat, wanneer dat niet het geval is). Zeg maar mijn eigen personal shopper. Het is duidelijk dat ik met mijn moeder ben, want ik zeg dingen als ‘Mam, je kunt kijken!’. Eén personal adviser is al genoeg, maar dat schijnen kledingverkoopsters niet door te hebben. Wanneer ik bijvoorbeeld een shirtje aan trek en mezelf in de spiegel bekijk (want in sommige winkels zijn de spiegels alleen buiten het pashokje, ir-ri-tant), krijg ik ongevraagd advies zoals: ‘Oooh, staat je goed zeg!’ (ook als het me niet goed staat) en: ‘Dit jasje staat er mooi bij.’
Als ik advies wil, dan vraag ik er wel om. Laat me met rust.

4. Het pashokje ingaan.
Deze gaat vaak samen met nummer 3. Een paar maanden geleden was ik in de Hunkemöller een BH aan het passen). In een pashokje. Met van die hele dikke gordijnen die wél goed sluiten ter privacy. Met een spiegel ín het pashokje. Mijn moeder zat buiten en ik riep: ‘Ik heb hem aan!’
Mijn moeder kwam het pashokje binnen. Nog geen seconde later werd het gordijn woest open gerukt en kwam er een verkoopster naar binnen. Ongevraagd. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar niet iedereen hoeft mij in mijn BH te zien. En al helemaal niet ongevraagd!
(Ik had ook een keer dat iemand het gordijn open rukte, omdat ze dacht dat het haar pashokje was… Gelukkig was ik aangekleed. Maar dat is een ander verhaal.)

5. Verkleinwoorden gebruiken.
Ik ben dol op verkleinwoorden. Ze maken woorden zo schattig. Maar niet in een kledingwinkel. Als ik ‘Ik zal even een s-je voor je pakken!’ hoor, krijg ik spontaan rillingen.

Heb jij nog meer tips voor kledingverkoopster? Of ben jij misschien zelf zo’n kledingverkoopster en voel je je zwaar beledigd? Zeg ik echt dikke onzin? Laat het me weten!