Archive for juli, 2013

juli 31st, 2013

Daag jezelf uit: Augustus

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Ren door een winkelstraat, terwijl je in paniek ‘BANAAN BANAAN!’ gilt.
2. Vertel iets over jezelf aan iemand wat nog niemand van je weet.
3. Hang slingers op in je kamer (nee, het maakt me niet uit dat je niet jarig bent) en blaas een paar ballonnen op.
4. Doe je raam open en zing heel hard je lievelingsliedje naar je buren.
5. Reageer en vertel me over jouw leukste verjaardag ooit.

juli 29th, 2013

Zotte en zalige zoektermen (15)

jij denkt zeker dat je de baas bent

Ja, want ik ben ook de baas.

wat zeggen als een jongen xx stuurt

MAAR TWEE KUSJES?!

waarom belt mijn moeder nooit zelf

Ze weet waarschijnlijk niet hoe een mobieltje werkt.

ideeën om iets te doen met u vriendje

HOHO, JIJ MAG HELEMAAL NIETS DOEN MET MIJN VRIENDJE.

4kenmerken emo

1. Ze. 2. Zijn. 3. Gewoon. 4. Zichzelf.

wat als je vaak een duckface op een foto doet

Dan krijg je van mij een fotoverbod.

wat doet de postcode loterij als je niet thuis bent

Dan geven ze de prijs aan je buren. Tja, had je maar thuis moeten zijn.

gekke dingen om te doen met je beste vriendin

Allebei op een bank liggen en twee uur lang niets zeggen. Shampoo, pindakaas, bier en zonnebrandcrème in een kom doen, even goed roeren en dan over elkaar heen gooien. Of natuurlijk door een winkelstraat rennen, terwijl je in paniek ‘BANAAN BANAAN!’ schreeuwt.

ik vind het eng naast andere mensen te zitten

Oh god, dan was het kringgesprek op de basisschool zeker jouw ergste nachtmerrie?

juli 27th, 2013

Hoe onvoorwaardelijk kan liefde zijn?

Het is misschien wel een algemeen gegeven: de liefde van een ouder voor zijn kind is onvoorwaardelijk. En andersom ook. Maar is dat wel zo?

Het lijkt mij dat de liefde voor een partner/vriend(in)/man/vrouw/knuffiewuffie/hoe je je lover ook wil noemen niet onvoorwaardelijk is. Je partner mag niet vreemdgaan, hij of zij mag niet moorden en we houden er niet zo van als onze lovers incest plegen of iets dergelijks. Maar hoe zit dat met de liefde voor onze ouders en de liefde van die ouders voor ons?

Dat is wat ik me afvraag. Nu moet je weten: ik heb geen kind. Wel een vader en een moeder. Maar mijn ouders zijn brave burgers die bovenstaande dingen waarvan we niet willen dat partners het doen niet hebben gedaan. Ze mishandelen me ook niet en schelden me niet uit. Maar wat als dat wel zo was? Of andersom? Dat ik een ontiegelijk rotkind was met bloed aan mijn handen?

We gaan er vanuit dat die liefde onvoorwaardelijk is, maar waarom zijn er dan ouders die geen contact meer hebben met hun kinderen? Of houd je dan alsnog van ze? Of ouders die niet voor hun kinderen willen zorgen? Of is de liefde van de ene ouder/het ene kind wel onvoorwaardelijk en van de andere niet? Maar waarom dan?

Wat denk/weet jij?

(de titel is natuurlijk een beetje een grapje, want liefde is onvoorwaardelijk of niet)

juli 25th, 2013

Ik ben echt wel heel stoer

Dus ik was jarig. En ik ging naar Walibi. Met een hele leuke en knappe en lieve en niet zo klef Laura jongen. Van te voren had ik gepocht: ja, in Disney ben ik in de Space Mountain gegaan en die is superdupereng (dat is wel waar), dus ik durf alles, ALLES ZEG IK JE.

We gingen in de eerste achtbaan. Ik weet niet hoe hij heette (hij was wit en ging over de kop). We stonden in de rij. Ik dacht: shit. Na jaren wachten gingen we in dat ding. Ik dacht: ik wil niet. En daar gingen we. Mijn hoofd ging van zijn heen en weer en mijn benen (die zaten los) gingen van heen en weer en vooral mijn gillen ging van hoog naar nog hoger. Uiteindelijk was het voorbij, stond ik ietwat trillerig weer met beide benen op de grond en dacht ik: shit, was dit niet het pretpark dat alleen maar uit achtbanen bestond?

Daarna gingen we in de houten achtbaan. Die ging niet over de kop. Maar wel hard naar beneden. En die stang bij mijn heupen brak bijna diezelfde heupen, zodat ik nooit meer kinderen zou kunnen baren en dat allemaal vanwege een achtbaan. Bovendien had ik een jurkje met een strik op de achterkant aan en meisjes: doe nooit een jurkje met een strik op de achterkant aan als je naar een pretpark gaat.

We gingen nog in een ding, waarbij je op de kop hangt en dat hij dan gewoon leuk nog een paar seconden zo blijft hangen. En die doorging. En doorging. En doorging.

Eigenlijk was de enige attractie die ik niet eng vond de zweefmolen.

Met veel kusjes en ijsjes heb ik het toch doorstaan, maar in de Goliath (!!!!!!!) ben ik niet meer gegaan. Nee jongens, ik ben heel erg stoer als het om achtbanen gaat. Ik durf er echt wel in. Maar alleen als ze binnen zijn en ik van tevoren niet kan zien wat er gaat gebeuren…

(Maar ondanks mijn gebrek aan lef was het wel een hele leuke dag :D)

juli 23rd, 2013

Ik ben dus al bijna 30

blaasdekaarsjesmaaruit

(als je dit leest op 23 juli tussen 23:45 en 00:00, dan ben ik nog niet jarig en moet je even wachten met feliciteren. 24-07 is d-day)

Ik zie er nog steeds uit als 16, maar jongens, vandaag is de dag dat ik bijna 30 ben. Het is namelijk mijn 22e verjaardag.

Dat is even schrikken.

Kijk, 22 is ook zo’n vervelend getal he. 21 ja, dat is mooi. Maar ik heb het nooit zo gehad op twee dezelfde getallen achter elkaar. Nu is 23 nog erger (pas bij 24 vind ik het weer mooi, maar ja 24 is bijna 25 en je weet wat 25 betekent), dus eigenlijk moet ik niet zo sippen.

Dingen die ik ga doen op mijn verjaardag:
– Jullie vreselijk originele felicitaties in ontvangst nemen en ook die op Facebook, van mensen die toevallig zien dat ik jarig ben en me toch wel soort van aardig vinden of nog geld van me krijgen o.i.d. en me daarom feliciteren, zodat ik het kan gaan liken, want dat doet iedereen, ook al slaat het nergens op.
– Naar dit liedje van the Beatles luisteren. Ritueel.
– Denken aan al die kindertjes die op hun 12e al tien boeken hebben geschreven en miljonair zijn en getrouwd en kinderen, oh wacht.
– Naar Walibi met een hele leuke jongen (!!!).
– Misschien ook wel cadeautjes uitpakken en heel misschien taart dan wel pannenkoeken dan wel allebei eten. Joepieeeee!

juli 21st, 2013

Bloggers zijn egocentrisch, ja, jij ook!

Zo. Dus jij bent een blogger? Stoer hoor. Wat doe je dan? Schrijven over je leven? Oh. Is dat boeiend dan? Oké, als jij het zegt… Kun je misschien iets specifieker zijn? Oh, je plaatst ook foto’s van jezelf erop. En een wekelijks fotodagboek. En je kat. En je wandelende tak. En er zijn ook mensen die dat lezen? Wat? Echt? Oké, dat moet een grapje zijn. Wat, zoveel?

Ja, jij blogt over jezelf en je denkt dat mensen dat nog leuk gaan vinden ook. Behoorlijk egocentrisch vind je niet? Misschien zelfs narcistisch. Heb je niks beters te doen ofzo?

Als je erover nadenkt, is het wel een beetje zo. Je moet toch wel een enige vorm van zelfvertrouwen hebben om – zeker als je niet anoniem bent – te bloggen. Maar stiekem, lieve bloggertjes, vind ik het helemaal niet erg dat bloggen egocentrisch is. Want ik doe het zelf namelijk ook. (DAT MEEN JE NIET)

juli 19th, 2013

Mannen en douchegel

Mijn vriendje is heel erg een beetje gek. Hij roept naar poezen ik ook en hij klapt zijn boterhammen dubbel in plaats van twee boterhammen doormidden te snijden. Maar het raarste is toch wel zijn gebruik van douchegel.

Je zou het niet zeggen, maar mannen geven heel erg om hun verzorging. Hun deobus spuiten ze half leeg en hetzelfde geldt voor de douchegel. Ze zijn bang dat ze niet schoon worden als ze slechts één hand vol douchegel gebruiken. Dat is dus waarom ik elke week naar de drogisterij moet.

Weet je wat het ook is met mannendouchegel? Het heeft altijd een gek kleurtje. Het is paars, oranje of blauw. Die blauwe van mijn vriendje was ook met mint-geur. Het ruikt alsof je jezelf wast met tandpasta. Dat is niet oké.

Mannen zijn niet zo slim, dat weten we allemaal. Want waar kwam ik nou achter? Ik zag in de douche van mijn vriendje alleen maar oranje/paarse/blauwe douchegel staan. Geen shampoo.
Er begon me iets te dagen.
‘Lieverd,’ zei ik. ‘Gebruik jij soms je douchegel als shampoo?’
Hij keek me verbaasd aan.
‘Waar heb je het over?’

Die jongen weet dus niet het verschil tussen douchegel en shampoo. Hij vraagt na drie keer nog steeds wat waar voor is én hij heeft nog geen shampoo gekocht.

Nu ben ik heel erg bang dat hij de blauwe mint-douchegel ooit als tandpasta gaat gebruiken.

(lang leve twee-in-één-douchegelshampoodingen, drie keer raden wat ik hem binnenkort cadeau ga doen)

juli 17th, 2013

De boekenkast van een literatuurwetenschapper is om je voor te schamen

boekenkastvaneenliteratuurwetenschapper

Dit is mijn boekenkast. De meeste van mijn boeken staat er niet in, want die liggen bij mijn ouders. Het heeft me enorm veel lef gekost om deze foto online te zetten. U moet weten: mijn boekenkast is niet perfect. Ten eerste is het een Billy of iets anders Zweeds dat iedereen in de kamer heeft staan. Een Billy (of andere Zweed) doet goed zijn werk, maar echt design is het natuurlijk niet. Hij is ook een beetje magertjes, het is niet de bibliotheekzaal uit Belle en het Beest (daar moet ik nog een paar jaar op wachten).

En dan die boeken. Ja, dat is toch erg. Het meeste is echte Literatuur, met een dikke, vette L. Pretentieus gedoe zeg. Elitair ook. Kijk mij eens slim zijn en Russische schrijvers snappen, dat soort geneuzel. Oh, je studeert Literatuurwetenschap? Pff, alsof je daar iets mee kan. Ja, bij de McDonald’s werken. Nou, kom daar maar niet aan met de auteur La mort de l’auteur van Barthes (eerder de dood van de literatuurwetenschapper) hoor. Zo’n hekel aan dat soort mensen. Alsof er iets mis is met Vijftig Tinten Grijs en chicklitsromans. Lezen is bedoeld om te ontspannen. Op een roze e-reader. Echte boeken van papier zijn hopeloos ouderwets.

Goed, zo’n boekenkast staat er dus eigenlijk maar voor de sier, want e-books, maar toch. Dan moet je het wel goed doen. Mijn boeken staan dus niet op kleur gesorteerd. Ja, ik schaam me kapot. Hoeveel moeite kost dat nou, een uur of twaalf? Dat is niets voor een stukje esthetiek. Wat maakt het nou uit dat het niet praktisch is? Schoonheid gaat voor alles.
Dat ze dan niet op kleur zijn gesorteerd, nou vooruit, maar nog niet eens op alfabetische volgorde? Het staat verdomme maar een beetje door elkaar heen, horizontaal, verticaal, op zijn kop. Het ziet er niet uit!

Nee, met zo’n boekenkast kan ik dus echt niet aankomen in de bloggerswereld. Ik ga toch maar kijken of ik ergens twaalf uur vandaan kan halen om de boeken op kleur te zetten, anders hoor ik er straks niet meer bij…

juli 15th, 2013

Terug naar Oegstgeest: Terug naar Oegstgeest

20130707_143404

Na al een jaar in Oegstgeest te hebben vertoefd, heb ik dan eindelijk mijn lijfboek gelezen: Terug naar Oegstgeest van Jan Wolkers. Van een aantal lezers kreeg ik een standje, omdat het zo lang heeft geduurd, maar ik er wel steeds literaire grapjes over heb gemaakt. Mijn smoesjes:
1. Het boek komt uit 1965 en is dus niet heel makkelijk verkrijgbaar (plus geen geld enzo).
2. In de derde (of tweede?) moesten we bij Nederlands Kort Amerikaans lezen van Jan Wolkers. Daardoor liep ik een Jan Wolkers-trauma op (en daar kon het lieve programma ‘De achtertuin van Jan Wolkers’ bij Villa Achterwerk echt niet tegenop). Waarom? Hmm, hoe zal ik het uitleggen. Vier woorden: seks met een standbeeld. Bah. Dat zegt wel voldoende, denk ik zo.

Maar goed, je bent een Oegstgeestenaar/Oegstgeestenees/Oegstgeester (IEMAND VERTEL ME WAT IK BEN) of je bent het niet. Bovendien moest ik wel bovenstaande foto kunnen whatsappen als mensen vroegen wat ik ging doen.

En dan komt nu, tadadadadadadum, het oordeel van uw Oegstgeestse (???) literatuurwetenschapper: ik verwachtte het ergste na Kort Amerikaans, maar het viel reuze mee. Het boek is makkelijk te lezen, ik vond het interessant en er komt verrassend weinig seks in voor (‘Wat?! Is dit wel echt een boek van Jan Wolkers?!?!). Blij word je er echter niet van. Het is gebaseerd op Wolkers’ jeugd afgewisseld met fragmenten waarin de hoofdpersoon (die ook Jan heet), ja ja, terug naar Oegstgeest gaat. Een grote rol in het boek speelt de christelijkheid van de ouders, de interesse voor dieren en de dood van één van de broers. Wat ik vooral mooi vind, zijn de beschrijvingen van de landschappen.

Als je in Oegstgeest woont, moet je het zeker weten lezen (de herkenning!), maar anders is het ook een mooi boek. Aanrader dus!

juli 13th, 2013

De horror van de duizendzakkenkortebroek

20130713_215009

Inspiratie dankzij Rianne.

Dit is een willekeurige korte broek uit mijn broertjes kast. Op het eerste gezicht denk je misschien: daar is niets mis mee. Maar dat is er dus  wel. Er is heel veel mis mee.

Alle Nederlandse mannen dragen deze broeken. Soms matchen vader en zoon zelfs (geen grapjes, dat heb ik een keer gezien). Op vakantie pik je de Nederlanders er niet uit door pittige kapsels of luidruchtig gezeur (‘WHY YOU NOT TALK ENGLISH?’ Jeetje, ze kenne nie eens Engels praten hiero), maar door die duizendzakkenkortebroek.

Naast dat het er niet uit ziet, later hierover meer, snap ik het ook niet. Mannen nemen nooit tassen mee (sporadisch een rugzak). Ze hebben aan twee broek- en twee kontzakken genoeg (sleutels, portemonnee en klaars is Kees). Maar bij een korte broek hebben ze opeens wel duizend zakken nodig? Whyyyyyy? En dan ook nog op de meest onlogische plaatsen. Want als je iets zwaars in die zakken onderaan je korte broek doet, zakt hij van je kont af!

En het ziet er gewoon niet leuk uit. Allemaal van die rare uitstekels. Het maakt de behaarde mannenbeen er niet bepaald charmanter op.

Daarom eis ik dat de duizendzakkenkortebroek uit het Nederlandse straatbeeld verdwijnt. Maar wees gerust, mannen: de korte broek zónder al die extra zakken wordt nog wel geaccepteerd.