Archive for december, 2013

december 31st, 2013

Dionne’s omnibloggersunitedinstagramchallenge

Ik haat Instagram.

Ik haat challenges.

Maar die Dionne, die is een beetje gek. Ik houd wel van gekke mensen. Zij bedacht een challenge op Instagram voor omnibloggers. Laat ik nu een omniblogger pur sang zijn. Bovendien waren de opdrachten geniaal. En je kon taart winnen. Voor taart wil ik mijn principes wel opzij gooien.

Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik nog geen idee of ik heb gewonnen. Maar ik ga uit van wel zo niet, dan koop ik zelf wel taart,  LEKKER PUH.

De beste foto’s zal ik eruit lichten voor jullie inclusief hashtags, want #zonderhashtaggeeninstagramchallenge.

Dag 4. Eén van mijn zeven zonden. 

DSC02733
#luiheid #samenvattingvanmijnrelatie #kunjeevenwatdrinkeninschenken #ensneleenbeetje

Dag 8. Doe een Whatsappsmiley na.

cestmoideduivel
#duivel #l’enferc’estmoi #nophotoshop (vooral grappig vanwege de referentie naar dit blogje)

Dag 10. Iets van je emmerlijst (daarmee bedoelt Dionne bucketlist, een lijst van dingen die je nog wil doen in je leven).

emmerlijst
#eindelijkgevonden #rozeismijnleven #lekkersoppen

Dag 12. Waar je van walgt.

cesthorrible
#afwasmiddeldopjeiseraf #ditsoortmensenbestaan #doedatdopjeerop #ikkanernietnaarkijken

Dag 13. Schrijf je Dirty Little Secret op een vel papier.

karmaisabitch
#guilty #hebnogsteedsgeenfietslampje #almijngeldisnaardehemagegaan #ikgawellopen

Dag 17. Beeld een celebrity uit en laat je volgers raden wie het is.

halloooo
#borstjesvooruit #lipjesgetuit #nobotox

Dag 19. Typefouten in WhatsApp.

wieisjannou
#whothefuckisjan #jankanerwatvan

Dag 28. Iets wat je vandaag niet deed.

mijnkokislief
#koken #hebmijneigenkok #ikbetaalhemmetkusjes

Ga ik door met Instagram? No way. Ik zet mijn account op privé, maar behoud hem wel: volgend jaar weer een nieuwe omnibloggersinstagramchallenge (toch Dionne?).

december 29th, 2013

Sommige dingen in je leven gebeuren in slowmotion

Ik liep de trap op naar mijn verdieping (de hoogste). In mijn hand bevond zich een tasje met daarin een kerstcadeautje. Een fotoboek van de vakantie in Engeland met als hoogtepunt de laatste foto: een foto waarop mijn ouders zich duidelijk verveelden en als tekst eronder ‘De vakantie was heel gezellig’. Ik luisterde naar ‘Everybody hurts’ van REM op mijn telefoon. Nou, ze hadden niet meer gelijk kunnen hebben.

Sommige dingen in je leven gebeuren in slowmotion. Dit ook.

Mijn telefoon viel uit mijn zak, die iets te klein voor dat ding is. De oordopjes maakten zich van hem los. Hij viel op één trede, stuiterde en begaf zich een weg tussen die treden naar beneden. Mijn mobiel sprong uit zijn hoesje, die op de eerste verdieping bleef liggen. De telefoon zelf ging echter helemaal naar beneden, langs alle tachtigduizend trappen, en viel uit elkaar op de harde grond.

Mijn schreeuw was ook in slowmotion: ‘Neeeeeeeeeeeee!’

Ik rende als een gek naar beneden, pakte eerst het hoesje en sloot daarna mijn lieve mobieltje in mijn armen. Het achterkantje klikte ik vast en ik deed hem aan.

Het waren de spannendste minuten van mijn leven.

Ik moest huilen van blijdschap toen bleek dat hij niet dood was. Ik kon nog gewoon whatsappen, meedoen aan Dionne’s Omnibloggersunited-challenge en bellen, ook wel handig.

En het is niet eens een Nokia 3310.

december 27th, 2013

Ik ben famous: mijn blog in de Quest

20131226_192305

Tweede Kerstdag. Mijn vriendje had de Quest met honderd beste vragen o.i.d. gekregen en die ging ik natuurlijk lezen, want vriendjes zijn er om spullen van te jatten. Terwijl mijn broertje in de keuken dame blanche maakte (heeeeerlijk), las ik in welke sport vrouwen beter zijn (ruitersport) en waarom vrouwen samen naar de wc gaan.

Over dat laatste had ik wel een idee, want ik ben zelf een vrouw en ik ga ook vaak samen met een vrouwelijk persoon naar de wc (nee viezerik, niet samen in één wc). Om bij te praten, werd er geschreven, en dat klopt helemaal. Vooral om bij te praten over de personen met wie je bent bij die gelegenheid, maar die zich niet op het toilet bevinden. En dan die laatste reden, die was ook goed bedacht: er zijn altijd lange rijen voor het damestoilet, dus zo kun je de tijd doden met elkaar.

Wacht even. Dat klonk wel heel bekend. De persoon die dat heeft verzonnen, moet wel geniaal zijn.

En ja hoor, wat stond er als bron bij? Mijn blog.

20131226_192206

Je kunt wel begrijpen dat ik de schok van mijn leven kreeg, aangezien ik niet wist dat ik in de Quest stond en dat ook niet had geweten zonder dit cadeau. Ik vind het in ieder geval heeeeeel cool dat ik erin sta en wil een complimentje geven aan de Quest: goede research!
Ik ben tevens beschikbaar voor informatie over bloggen, kattenvrouwtjes en chocoladekruidnoten.

december 25th, 2013

Ze komen niet, ze komen wel

Mijn moeder heeft vliegangst, dus gingen we altijd met de auto op vakantie. Dat was niet altijd een pretje. We hebben een keer de reis naar Italië (achttien uur) in één keer gedaan. We hebben met zijn vieren op de achterbank gezeten richting Frankrijk. We zijn tachtigduizend keer bijna doodgegaan, omdat we links moesten rijden in Engeland.

Ondanks de pijn in mijn ledematen van het lange zitten, de stompen die ik kreeg van mijn broer(tje) en de eindeloze files heb ik ook goede herinneringen aan de autoreizen. Dat zit hem vooral in de muziek.

Meestal mocht iedereen één CD maken met liedjes die we vervolgens eindeloos moesten horen, totdat je oren er pijn van deden. Maar vaak zat er ook nog een verloren CD van mijn moeder verstopt in de auto. De ene keer was het Donna Summer, die wij Domme Flubber noemden, want wat een verschrikkelijke muziek was dat zeg. Behoorlijk gênant ook, aangezien ze zingt alsof ze in een porno-musical zit. Eén liedje was echter wel leuk: ‘State of Independence’. Nog voordat wij wisten wat mama appelsap was, hadden we het al ontdekt. Het koor zong niet Engels, nee gewoon Nederlands en wel: ‘Ze komen niet, ze komen wel.’

Ook de liedjes van Ramses Shaffy kennen we woord voor woord. Enthousiast zongen we mee met de Shaffy Cantate (goed, de tekst daarvan is ook niet zo moeilijk) en natuurlijk ‘Sammy’. Of het goed klonk, durf ik echter niet te zeggen…

Achteraf gezien waren die autoreizen zo slecht nog niet.

december 23rd, 2013

Klein is niet fijn

Ik ben een klein meisje (‘Dat meen je niet, Laura, daar heb je nou nog NOOIT over geblogd.’). Echt waar. Mensen geloven het nooit, want elke blogger zegt bij onze ontmoeting: ‘Oh, je bent ECHT klein.’ Pfff, alsof ik altijd overdrijf ofzo.

Maar goed. Kleine meisjes eten kleine hoeveelheden. Ik was een keer naar de bioscoop met mijn petite mama, haar vriendin Pinda (no worries, dat is een bijnaam) en haar zoon. Na de film besloten we nog wat te drinken. Bij dat drinken namen we wat brood met kruidenboter. Stokbrood na stokbrood werd verslonden en dan vooral door de vijfmeterslange zoon van Pinda.

Mutti en ik hadden elk misschien vijf stukjes stokbrood gegeten. We kwamen echter thuis alsof we een hele kerstman hadden verslonden. ‘Wij hoeven niet meer te eten,’ zeiden we tegen de rest van het gezin. ‘We hebben nog nooit zo vol gezeten.’
Later vertelde Mutti dit verhaal aan Pinda en die is nog steeds niet bijgekomen van het lachen.

Nu moet je niet denken dat dat leuk is hoor, weinig eten. Mensen zeuren steeds aan je hoofd dat je meer moet eten (vooral dingen als groenten en aardappels, bij patat vragen ze het nooit) of ze scheppen uit zichzelf voor je op en dan natuurlijk veel te veel. Het erge zijn nog wel die all you can eat-restaurants. Die maken winst op mensen zoals wij. Oplichterij vind ik het, stelletje afzetters.

Het is niet allemaal kommer en kwel. Mijn maag is dan klein, maar er is één soort voedsel dat er met kilo’s in gaat: chocolade.

(ik ga mezelf maar niet vertellen dat als ik dat nog vaak doe ik niet meer een klein meisje ben, maar eerder een groot bolletje)

december 21st, 2013

De 22-jarigen

Ja, Facebook is net de NSA en iedereen loopt alleen maar te zeiken en blablabla, maar het kan ook heel handig zijn: om mensen te stalken.

Bij het stalken valt me iets op: hoe uiteenlopend de levens zijn van mijn leeftijdsgenoten (ik ben 22 jaar). Je hebt de ikbenvrijgezelendaargenietikookvan-singles, je hebt de wijdoenallessamen-stelletjes en laatst zag ik een klasgenootje van de basisschool die een huis gaat kopen. Een huis. Ik vind het al wat dat ik elke maand de huur van mijn kamer betaal, laat staan een hypotheek regel.

Er schijnen zelfs mensen te zijn die op deze leeftijd al een ring om hun vinger dragen of kinderen hebben (!!!). Ik kan niet eens voor mezelf zorgen, laat staan voor een kind.

Maar dat is allemaal niet erg. Ieder heeft zijn eigen tempo. Ondertussen blijf ik doorgaan met stalken.

Tags:
december 19th, 2013

WC(MS)

Ik denk dat in september de eerste was, samen met de chocoladekruidnootjes. De zon deed toen nog hard zijn best, maar zie je mij boeien? Er is altijd een goed excuus voor chocolade.

Ik mag hópen dat jullie weten wat WCMS is, maar zo niet (Schaam je!): het staat voor Warme Chocolademelk Met Slagroom. In hoofdletters ja, want het is Goddelijk.

Je hebt van die mensen die zeggen warme chocolademelk te drinken met mij. Dat is prima. Ik zit met ze in een cafeetje en dan bestellen we het.
‘Warme chocolademelk graag,’ zeggen ze dan.
‘Met slagroom?’ vraagt de serveerster.
Hun antwoord? ‘Nee.’

Dat is toch de horror? Ik bedoel, warme chocolademelk zonder slagroom, dat is gewoon WC. Goor dus. Ranzig. Niet te zuipen.

Je snapt wel dat ik met die mensen geen vrienden meer ben.

Tags:
december 17th, 2013

Van denker tot denker: Jan Sleutels

IMG_2187

Terwijl ik stond te wachten in het gebouw van Wijsbegeerte van de Universiteit Leiden kwam er een man met grijze krullen op me af: Jan Sleutels, onderzoeker en hoogleraar Metafysica.
“Ik heb een lange vergadering achter  de rug,’ zei hij. ‘Vind je het goed als we buiten gaan zitten? Dan kan ik een sigaartje roken.”
Ik zou het niet durven om een man zijn pleziertje af te nemen na zoiets verschrikkelijks als vergaderen, dus stemde ik toe. En wat bleek? Jan Sleutels is niet alleen een filosoof, hij is ook een bricoleur.

Een wat?

Voor de mensen zoals ik die alleen onderbouw-Frans hebben gekregen: een bricoleur is een knutselaar, een doe-het-zelver. Sleutels: “Ik houd van knutselen. Niet alleen met denkbeelden, maar ook met de computer of cement en hout. Geef mij maar iets om te bouwen en ik doe het. Filosofie is voor mij de ultieme Spielerei. Je hebt een arsenaal aan gedachten, denkbeelden en redeneringen, wat zo omvangrijk mogelijk moet zijn. En daar ga je dan mee spelen. Je kunt het vergelijken met een kind dat een doos met lego krijgt en verrukt aan de slag gaat. Dan heb je iets gemaakt, kijk je er even naar, breek je het af en verander je het weer. Dat zit in mij. Ik denk dat het iets mens-eigens is.”

Die Philosophie macht traurige Leute

Maar als Jan Sleutels zo van knutselen houdt, op allerlei manieren, waarom heeft hij dan specifiek voor de studie filosofie gekozen? Sleutels: “Ik wist niet wat ik moest kiezen. Op het gymnasium leerde ik dat filosofie de moeder is van alle wetenschappen. Ik nam mij voor: ik ga een jaar filosofie studeren om bij die moeder van alle wetenschappen een betere keus te kunnen maken.”
Hoewel hij het in eerste instantie een hekel had aan de rare, achterhaalde oude filosofische theorieën heeft hij het toch afgerond en is uiteindelijk docent aan de Universiteit van Leiden geworden. Dat betekent echter niet dat filosofie alleen maar pret is. Sleutels is er wel eens door teleurgesteld: “Soms ben je bezig met het uitwerken van een theorie of het doordenken van een bepaald probleem en weet je er zoveel van dat je beseft: het maakt allemaal geen donder uit. Je kunt duizenden verschillende kanten op en overal zijn fundamentele bezwaren aan te brengen. Wat moet je dan? Het is waarschijnlijk waar wat Schopenhauer beweerde: ‘Die Philosophie macht traurige Leute.’”
Gelukkig is het niet alleen maar ontmoedigend. “Het kan anderzijds ook iets dankbaars hebben. Je kunt namelijk alles relativeren op die manier, ook tegenspoed. Toch is het een valkuil, want je kunt kleurloos worden. Ik probeer die valkuil te vermijden of ik daarin succesvol ben dat moeten anderen maar beoordelen.”

WikiLogics

Eén van de collegereeksen die Jan Sleutels in Leiden geeft, heet ‘WikiLogics’: “Het gaat over de vraag of onze manier van denken verandert onder invloed van veranderende communicatiemedia. Bijvoorbeeld internet, maar je kunt ook denken aan oude media zoals de drukpers. Eén van de manieren waarop ik dat aanpak is door met studenten in kaart te brengen wat de verschillende epistemologische deugden zijn die horen bij bepaalde tijdperken. Deugden zijn dingen waarin je kunt excelleren. Een voorbeeld daarvan is belezenheid, een deugd die bij mijn tijd hoort, maar die misschien helemaal niet meer van deze tijd is. Origineel en innovatief zijn wordt tegenwoordig hoog geprezen, maar dat was eeuwen geleden heel anders.”
Sleutels zou er graag een boek over willen schrijven. “Er is veel aandacht voor in de media, bijvoorbeeld: hoe slecht is de computer voor kinderen? Is Google making us stupid? De filosofie begint op dit punt pas net wakker te worden, vind ik.”

december 15th, 2013

Het bange aapje

IMG_20131214_114953

De basisschool bestond iets van tachtigduizend jaar. Dat moest gevierd worden, in een circustent. Elk jaar deed iets leuks. Wij, groep één, moesten als aapjes. Groep zes, de klas van mijn broer, gingen als indianen.

Ik weet nog hoe ik me voelde. Stom, kriebelend apenpak. Ik stond compleet voor lul (ik had toen alleen nog niet de juiste bewoordingen daarvoor). Bovendien was ik een enorm verlegen meisje: bij het idee dat ik iemand moest aankijken, brak het zweet me al uit, laat staan de hele school. Helaas heb je als vierjarige niet zoveel te zeggen.

Als aapjes moesten we allerlei capriolen uithalen. Van de glijbaan af. Koprollen maken. Bij het oefenen ging het nog wel. Maar toen kwam de show. For real. In de circustent stond de hele school en de daarbij behorende ouders: toch wel zo’n tachtigduizend mensen bij elkaar. De glijbaan stond klaar. De mat ook. Ik voelde een duwtje in mijn rug en keek zo pal in het felle licht. Ik werd opzij geduwd door een klasgenootje die op de glijbaan wilde. Als van steen stond ik erbij en keek erna (‘Huh, maar je was toch een aap, geen beer?’). Het geklap gonste in mijn oren, ik voelde weer een hand op mijn rug en het was voorbij.

Het was voorbij. Thank God. Maar daar had ik toen nog niet de bewoordingen voor.

(Kun je je voorstellen dat dat kind vorig jaar een bitch heeft gespeeld, gespeeld ja, in een toneelstuk, voor mensen, vrijwillig?)

december 13th, 2013

Mijn gesprekken met Evy

Ik loop dus met Evy. Ja. Nee. Niet letterlijk. Ze praat tegen me. Nee, ik hoor geen stemmen in mijn hoofd. Ze zit in mijn telefoon en vertelt dat ze fier op me is in haar Vlaamse taaltje en dat soort onzin. Ze zegt dat ik het hartstikke goed doe, terwijl ze er niet eens echt bij is. Waarschijnlijk ligt ze op datzelfde moment te luieren op haar bank, terwijl ze The Bold and the Beautiful kijkt ofzo. Maar ja, dankzij haar kan ik nu drie kwartier achter elkaar rennen, dus ergens doet ze toch iets goed. Maar we hebben af en toe onze discussies.

Evy: ‘Je ziet nu op de helft van het loopstukje.’
Ik: ‘WAT?! Dat meen je niet. Het voelt verdomme alsof ik een marathon heb gelopen.’

Evy: ‘Nog maar één loopstukje en dan zit deze les er alweer op.’
Ik: ‘Ja, een loopstukje van tachtigduizend uur, Evy. Verdomme.’

Evy: ‘Ik ben echt fier op u.’
Ik: ‘Ja, dat zeg je ELKE les, Evy, lekker geloofwaardig.’

Evy: ‘Kun je nog zingen of praten tijdens het lopen? Probeer het eens!’
Ik: ‘Ja jezus, Evy, er zijn gewoon mensen in de buurt hoor. Ze denken al dat ik de gek van Oegstgeest ben, laat staan als ik ook nog zo achterlijk ga doen’

Na elk pietluttig stukje van vijf minuten dat ik al voor de tachtigduizendste keer gelopen heb, zegt Evy dat ze fier op me is. Maar als ik voor het eerst twintig minuten heb gerend, houdt ze haar mond dicht. Gek mens, die Evy.

(maar stiekem houd ik wel een beetje van haar, laatst gaf ze me nog een dikke zoen, zei ze)