Archive for januari, 2012

januari 31st, 2012

Februari: Daag jezelf uit

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Koop (of beter nog: maak!) een cadeautje voor een vriend/vriendin. Zomaar. Het hoeft niet iets groots te zijn, het gaat om het idee.
2. Zet een vrolijk liedje op en ga helemaal los in je kamer (wel de gordijnen dicht doen als je liever niet hebt dat de buren meegenieten).
3. Stuur een (liefdes)kaartje naar iemand op 15 februari. Gewoon, omdat het dan geen Valentijnsdag meer is en niemand het verwacht.
4. Bel een paar vrienden op en ga buiten spelen (‘Ja, maar Laura, ik ben al superduper volwassen.’ ‘Dus?’). Een paar tips: twee flessen met water vullen en dan voetbal spelen (Als de ander jouw fles om tikt met de bal, heb je verloren. Overigens zou ik wachten tot het beter weer is om dit te spelen), tikkertje, verstoppertje of touwtje springen.
5. Reageer en vertel me welke drie boeken iedereen zou moeten lezen.

Enjoy!

januari 30th, 2012

Kapoentje

En dat, lieve mensen, moet nou een kapoentje voorstellen. Ja, naast blogger ben ik ook een befaamd kunstenares. 

Vies-en-lekkertje, verstoppertje, tikkertje: ik heb het allemaal gedaan toen ik klein was. Daarnaast was er nog een activiteit populair in mijn buurt: kapoentjes zoeken.

Het schijnt dat niet iedereen weet wat een kapoentje is, dus dat zal ik hierbij uitleggen: een kapoentje is een lieveheersbeestje, een rode welteverstaan (al lees ik op Wikipedia dat een kapoen ook een gecastreerde haan kan zijn…).

In het speeltuintje vlakbij mijn straat stonden bosjes. Bij de zoektocht naar kapoentjes moest je daarin kijken, want daar zaten ze meestal. De gele lieveheersbeestjes moest je niet hebben (‘Die zijn giftig!’ ‘Nou, ik was niet van plan ze op te eten hoor.’). Als je er dan eindelijk eentje had gevonden, liet je ze eerst op je handje lopen (en als er dan vervolgens iets geels op zat, wist je dat ze op je hand hadden geplast ‘Ieeeeeeeeeuw!’) en daarna deed je ze in een bakje met een paar blaadjes van het bosje.

Eigenlijk best zielig.

Wat er leuk aan was? Geen idee.

Woonde ik in een hele rare, sadistische buurt of hebben jullie dit ook wel eens gedaan?

januari 29th, 2012

Dagelijks bloggen: hoe doe je dat?

Onderstaand stukje is eerder verschenen als gastblog op BlogOok.

Sinds 24 maart 2011 verschijnt er dagelijks een stukje op mijn blog. Hoewel ik dat oorspronkelijk niet van plan was, is het wel zo gegaan en ben ik er ook van plan mee door te gaan, zo lang als ik het volhoud en er tijd voor heb. Maar wat veel mensen zich afvragen, is hoe ik het doe. Hier zijn vijf tips voor mensen die ook dagelijks willen bloggen:

1. Maak er tijd voor vrij.
Dat geldt eigenlijk voor alles wat je wil, dus ook voor bloggen. Of je nou veel tijd hebt of niet: die blogjes schrijven niet zichzelf. Wat het makkelijker maakt, is om een vast tijdstip/plek in de week te kiezen.

2. Schrijf vooruit.

Soms heb je er echt geen tijd voor (of geen zin): zorg voor die momenten dat er al blogjes klaar staan. Zo kun je bijvoorbeeld in het weekend, wanneer je meer tijd hebt, de blogjes voor de week daarop schrijven. Schrijf ook zoveel mogelijk wanneer je inspiratie hebt.

3. Zorg dat je een aantal terugkomende thema’s hebt.
Verzin een project, vertel elke week over een liedje dat je leuk vindt of schrijf elke woensdag een column. Dit is niet alleen leuk voor de lezer, maar ook fijn voor jezelf: je hebt een paar ijkpunten waar je altijd op terug kunt vallen.

4. Doe het alleen als je echt wil en ook leuk vindt.

Ik doe het bijvoorbeeld (naast dat ik het leuk vind) om mijn schrijven te verbeteren door juist zoveel mogelijk te schrijven. Maar zodra je merkt dat je er geen zin meer in hebt, stop er dan vooral mee en ga minder frequent bloggen. Het moet van niemand, je bent zelf degene die de regels bepaalt.

5. Gebruik een notitieboekje.
Schrijf de blogideeën die je hebt op. Wanneer je geen inspiratie hebt, maar nog wel een stukje voor morgen moet schrijven, dan kun je in het boekje kijken voor onderwerpen.

(BlogOok zoekt nog mensen die een gastblog willen schrijven, dus vooral doen als je dat wil!)

januari 28th, 2012

Wat zegt ze?

Mijn moeder is een beetje gek. Dat is heel logisch, want ik ben ook een beetje gek (het is erfelijk). Ze praat tegen zichzelf (ook als je naast haar staat in de supermarkt, ik wil niet weten wat ze allemaal doet als ik er niet bij ben), ze heeft haar sleutels een keer in de koelkast (?) laten liggen en: ze doet rare/wijze/grappige uitspraken. Ik zal een aantal hiervan delen:

1. ‘Dronken droppies.’
‘Maar dropjes kunnen toch niet dronken worden?’ Nee, dat dacht ik ook. Mijn moeder denkt daar blijkbaar anders over. Volgens haar kunnen gebakjes ook gek zijn (‘Wat ben je toch een gek gebakkie.’).

2. ‘Oh mijn guttie.’
Tja, is weer eens een ander alternatief voor ‘oh mijn god’!

3. ‘Het is of of, niet en en.”
Natuurlijk altijd in situaties dat je ‘en en’ wil. Héél irritant.

4. ‘En tóch houd ik van je.’
Als ik boos ben. Nóg irritanter.

5. ‘Ik moet plassen als een manke.’
Waar deze vergelijking op slaat? Geen idee. Moeten manke mensen zo vaak plassen dan? Ik zie geen causaal verband.

6. ‘Wat zegt ze?’
Als ze je niet verstaat. Maakt niet uit of je een vrouw of een man bent.

Mijn moeder is een beetje gek. Ze vergeet haar leesbril, terwijl die op haar hoofd staat. Ze stuurt smsjes met alleen ‘ok’ erin. Ze zet dingen die ze wil vragen in het onderwerp van een mail in plaats van in de mail zelf.

En tóch houd ik van haar.

Deed/doet jouw moeder wel eens rare/grappige/wijze uitspraken?

januari 27th, 2012

Subtiel

‘You are Clare.’

Dat wist ik 48 uur van tevoren al, maar wat Clare nu precies ging doen? Geen idee.
‘Laura, wat is er in hemelsnaam aan de hand? Ben je in de war?’ Nee joh, lieve lezer, het gaat prima. Natuurlijk weet ik dat Clare niet ben, maar ik was haar wel voor een half uur.
‘Ik begrijp het nog steeds niet.’
Ik ging een subtlemob doen, lieve lezer.

Je kent waarschijnlijk de flashmob wel en zoals je misschien wel kunt raden: de subtlemob is ook zoiets, maar dan subtiel. 48 uur van tevoren krijg je een mp3 opgestuurd (je moet je inschrijven op een website). Donderdag om zes uur moest ik bij het Centraal Station in Rotterdam staan en de mp3 beluisteren. Het is alsof je in een film zit en jij bent de acteur (actrice in mijn geval). Je krijgt aanwijzingen zoals: ‘Look at your shoes.’

En je bent niet de enige die hieraan mee doet. Ik moet zeggen dat ik ook nog nooit van een subtlemob had gehoord, maar Jaap nodigde me uit om eraan mee te doen. Er waren vier personages (twee mannelijk, twee vrouwelijk) en die kregen allemaal andere opdrachten.

In het begin is het heel raar, maar je raakt eraan gewend. Je kijkt om je heen of je mensen ziet die het ook doen en op een gegeven moment had ik het door: de mannen met een boek of een paraplu in hun hand hoorden er ook bij. Later kreeg ik de opdracht om iets in een notitieboekje te schrijven en terwijl ik dat deed, zaten er twee meisjes naast me die dat ook deden.

Het is echt leuk om een keer mee te maken, om in het complot te zitten. Het grappige is natuurlijk dat de meeste mensen op het station niet wisten dat dit aan de gang was (het was subtiel) en dat je niet weet wie er allemaal mee doen.

Na de subtlemob (het duurde een half uur en dat is echt zo voorbij!) gingen Jaap en ik nog naar de subtlemob-meeting. Ik maakte daar nog de gruwelijke fout om te zeggen dat ik Kate heette in plaats van Clare (in de war met de serie Lost?) en nou ja: het was een nogal saai feestje, dus wij, Liam (Jaap) en Cate (ik dus) zijn maar snel weggegaan.

Het was in ieder geval erg leuk om een keer gedaan te hebben!

januari 26th, 2012

Internetland


De toegang tot internetland.

Ik heb heel veel vrienden. Wel tweehonderd. Op Facebook. Nee, de meeste spreek ik nooit, maar dat maakt niet uit. Het zijn toch echt mijn vrienden (ook al vind ik sommigen niet zo heel aardig).

Daar blijft het echter niet bij. Nee zeg, wat denk je wel niet, dat ik zo weinig kennissen heb? Nee, op Twitter zijn er best veel mensen die me volgen. Best friends for life, dat zijn wij.

Internetland is verraderlijk. Het lijkt echt, maar dat is niet altijd. Als ik mijn vrienden in internetland meetel, wauw, dan ben ik populair (oké overdreven, maar je begrijpt wat ik bedoel). In het echte leven kom ik amper tot de vijftien (dat klinkt zieliger dan het is, maar ik wil wedden dat de meeste van jullie ook niet vijftien vrienden hebben en dat is niet erg, het gaat om de kwaliteit niet de kwantiteit).

Misschien ben jij wel superduperpopulair op internet. ‘Pietje? Ja, dat is die ene van Twitter/die blog/die bekende website.’ Maar als jij in de stad loopt, herkent niemand je.

Natuurlijk, internet heeft ook geweldige kanten. Als je antwoord wil op een vraag, dan kun je het googlen of op Twitter vragen. Massaal steunen we acties als die van Mauro of Kanjerguus.

Maar je kan jezelf er ook in verliezen. En dat is het gevaar. Internetland is, net zoals de echte wereld, niet altijd even onschuldig.

(Overigens vind ik het wel leuk als mensen me bijvoorbeeld op Twitter volgen en zijn heel veel mensen onder jullie die ik alleen van internet ken heel aardig, maar dat is mijn punt niet)

januari 25th, 2012

‘Wil je met me op de foto gaan?’

Eén van de dingen die ik niet snap:

‘Oh mijn god, het is *vul hier de naam van een willekeurige bekende Nederlander in*!’
‘Eh ja, ben jij daar zo’n fan van dan?’
‘Nee, maar ik ga toch vragen of hij met me op de foto wil!’

Hoe sommige mensen met bekende Nederlanders omgaan. Er zijn twee acties die ze kunnen ondernemen, waarbij de tweede voortvloeit uit de eerste:

1. Aanspreken.
2. Vragen of de desbetreffende BN’er met ze op de foto wil.

Oké, lieve mensen: die man of vrouw wordt al vaak genoeg aangesproken door mensen. Leuk voor je dat je hem/haar gezien hebt, maar lekker boeiend. Ik kijk echt niet tegen je op als je op de foto staat met Frans Bauer (eerder het tegenovergestelde). Bovendien, deze BN’er is gewoon een mens, zoals jij en ik (ja echt!). Dan kun je net zo goed met iedereen op de foto gaan (en voor je het aan mij gaat vragen, nee, dat mag niet, tenzij we bevriend zijn en ik een goede bui heb).

‘Maar Laura, dat is oneerlijk, mag het dan echt nooit?’
Nee, zo hard ben ik nou ook weer niet. Het mag best. Maar dan alleen als je écht fan bent van die persoon. Doe het niet, omdat diegene nu eenmaal bekend is, ook al heb je niet zoveel met hem of haar.

Ik snap gewoon niet dat mensen daar waarde aan hechten, aan beroemdheid. Er zijn zoveel meer dingen waar je beter waarde aan kunt hechten.

‘Maar Laura, heb jij dat dan nooit gedaan?’
‘Ja, natuurlijk wel, toen ik dertien ofzo was, naïef en onschuldig. Maar dat mag je aan niemand doorvertellen.’
‘Vuile hypocriet.’

Dit is uiteraard mijn mening, maar wat vind jij ervan? Heb jij er geen problemen mee als mensen dat doen of ben je het met me eens?

januari 24th, 2012

Saai en oneindig

Mijn fotogenieke afwasborstel. Is het geen schatje?

Afwassen. Het is saai en oneindig. Het is saai, omdat het oneindig is. Het is oneindig, omdat nou ja, dat kun je zelf ook wel bedenken toch? (Hint: je eet elke dag). Viezigheid, pannen die maar niet schoon worden, het aanrecht schoonmaken of misschien nog wel het ergste: met je handen in het water voelen en merken dat je nog een vork vergeten bent. Ja, dat moet je niet onderschatten hoor, dat afwassen.

Jullie thuiswonenden of studenten die geluk hebben, weten natuurlijk niet wat dat is: een leven zonder vaatwasser. Ik zou wel willen weten hoe het leven mét vaatwasser is: een leven vol met vrije avonden, met het geruststellende vaatwasmachinegeluid op de achtergrond, zonder het afwasmiddel van Dreft. Heerlijk lijkt me dat.

Maar nee, het is me niet gegund: mijn moeder voert een strijd tegen de vaatwasmachine: ‘Ja en ik weet nu toch al dat jullie hem niet gaan in- en uitruimen, dat ik dat dan moet doen etc.’ Het is verdomme geen hond! Maar goed, aangezien de kans dat we de keuken binnen een jaar gaan verbouwen 0,001% is, zal ik de afwasborstel op moeten pakken.

‘Zitten er dan alleen maar nadelen aan afwassen, Laura?’ Oh nee, zeker niet, lief kind. Afwassen met zijn tweeën is zelfs gezellig te noemen.
Sterker nog: ik ga liever samen met iemand afwassen dan dat ik een potje Scrabble (dat is Wordfeud, maar dan ouderwets) speel (nee, dat was geen sarcasme).

En het allergrootste voordeel? Ik krijg vaak inspiratie als ik aan het afwassen ben. Misschien maar beter ook voor mijn blog dat we geen vaatwasser hebben. Bedankt mam!

Krijg jij ook inspiratie tijdens het afwassen? Of heb jij wel een vaatmachine en ben je nu heel erg jaloers op mij dat ik hierdoor extra inspiratie krijg? ;)

januari 23rd, 2012

Origineel. Of toch niet?

Een stukje uit De Wereld van Sofie van Jostein Gaarder, waarin een meisje, heel kort samengevat, les in de filosofie krijgt:

‘In de tijd van Hume werd algemeen aangenomen dat er engelen bestonden. Met een engel bedoelen we een mannelijke gedaante met vleugels. Heb jij wel eens zo’n wezen gezien, Sofie?’
‘Nee.’
‘Maar je hebt wel eens een man gezien?’
‘Niet zulke domme vragen stellen.’
‘Je hebt wel eens vleugels gezien?’
‘Natuurlijk, maar nooit bij een mens.’

Want wat is er nou met die engelen? Ze bestaan uit twee onderdelen die in de werkelijkheid niet bij elkaar horen: een man en vleugels. Zo kun je verder gaan met voorbeelden (een sfinx, de hel, eenhoorns etc.).

Wat is het punt? Eigenlijk kun je nooit origineel zijn. Afgelopen zaterdag was ik bij een schrijfworkshop van Knof en daar was een vrouw die graag iets nieuws wilde schrijven, iets origineels. Maar het punt is: dat kan niet. Een liefdesverhaal? Het stikt ervan. Een boek over de Franse revolutie? Je bent niet de enige.

En dat is ronduit vervelend (in plaats van ‘vervelend’ mag je daar ook een ander woord invullen). Want het liefst willen we origineel zijn, uniek. Iets nieuws bedenken. Maar al bedenk je een geweldige uitvinding, het bestaat uit afzonderlijke elementen die er al waren. Het was er al, alleen misschien nog niet zo samengesteld.

Moeten we dan stoppen met schrijven, schilderen, bedenken, uitvinden? Nee, natuurlijk niet. Honderd procent origineel zijn kan niet, maar je kunt er wel naar streven, proberen er zo dicht mogelijk bij in de buurt te komen (Je zou bijvoorbeeld een boek over glinsterende vampiers kunnen schrijven. Er is wel eens over vampiers geschreven en ook over glitters, maar de combinatie samen is ongekend!)

Word jij ook een beetje verdrietig hiervan? Of denk je: nee Laura, dit is dikke onzin, originaliteit bestaat wel (graag met voorbeelden). Ik ben benieuwd wat je ervan vindt :)

januari 22nd, 2012

Samen met u onder een paraplu

Leuk liedje :D Uit Ja Zuster, Nee Zuster. 

De paraplu. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat hij mijn beste vriend was, maar nee. Er gaan nogal wat ongemakken gepaard met dit ding.

1. Hij is er niet altijd voor me.
Wanneer regent het? Als je je paraplu niet bij hebt. En als je wel met dat ding loopt te zeulen, schijnt het zonnetje als nooit tevoren. Vandaar dat hij ook niet mijn beste vriend is (eigenlijk verdient hij zelfs het label ‘kennis’ amper).

2. Alleen de wind weet wat de wind weet.
(Dat is een liedje, gezongen door Wende Snijders en Huub van der Lubbe, wel een mooi liedje trouwens) Wat weet de wind dan? Dat hij en de paraplu niet goed samen gaan. Zorg er maar voor dat je meerdere paraplu’s hebt, want de wind verwoest ze allemaal. Of je moet natuurlijk zo’n speciale stormparaplu komen, maar van de vijfentwintig euro die je daarvoor betaalt, kun je veel leukere dingen doen (boeken kopen, met zijn tweeën naar de bioscoop gaan etc.).

3. Eén plus één is niet altijd twee.
Oh shit, het begint te regenen! Gelukkig heeft je vriend(in)/ouder/date/willekeurigevoorbijganger wel een paraplu bij zich. Maar eh, je weet al hoe dat gaat, vooral als er sprake is van een lengteverschil: er is maar één iemand die er profijt van heeft. Alhoewel… mocht je een date hebben (toevallig heb jij je paraplu niet bij je, maar hij/zij wel), dan kun je altijd even haken (je arm door die van de ander steken) onder het mom van: ‘Anders loop ik alsnog in de regen.’ (Ja, dat was een gratis flirttip van Laura, wil je meer? Koop dan voor tien euro het e-book ‘Flirten met Laura’. Omdat ze er zelf zo goed in is. Ja, dat was sarcasme.).

Maar ondanks deze ongemakken is het toch maar verdomd handig dat er dingen als paraplu’s zijn!

Tags: