Archive for maart, 2012

maart 31st, 2012

Wie schrijft die blijft (2): beautyblogger Vera


Bron: veracamilla.nl

Na Laura beroept zich komt er eindelijk een nieuwe interviewserie op mijn blog: wie schrijft die blijft. In deze serie interview ik mensen die voor hun beroep schrijven, op wat voor manier ook. Denk aan een columniste of een beautyblogger als Vera. Ik ben erg benieuwd wat jullie ervan vinden, ik vind het in ieder geval erg leuk om te doen!

Vera Camilla Lucker

Waarschijnlijk kennen jullie haar al: Vera Camilla Lucker. Een twintigjarig meisje dat haar geld verdient met haar beautyblog.
Vera deed een grafische opleiding, maar miste het schrijven. Daarom startte ze een blog op web-log.nl, over make-up. Op een gegeven moment kwamen er steeds meer bezoekers en wilde ze het serieuzer aanpakken. Daarom kocht ze een eigen domein: veracamilla.nl en na een tijdje besloot ze ook fulltime te bloggen: ‘Mijn opleiding verliep niet goed. Ik moest opeens blijven zitten, terwijl ik hard werkte en goede cijfers haalde. Dus toen dacht ik: ik stop ermee en kijk wel wat ik in de toekomst ga doen. De aankomende jaren wil ik blijven bloggen. In de toekomst wil ik misschien voor de radio of de televisie gaan werken.’

Cijfers, geen hoofden

Vera probeert zoveel mogelijk vooruit te plannen, maar dat lukt niet altijd. Meestal schrijft ze twee dagen vooruit, zodat ze zich het kan veroorloven als er wat gebeurt (zoals ziekte) om er even tussenuit te gaan.
Soms denkt ze erover na wie haar blog allemaal lezen: ‘Wat wel moeilijk is: als ik naar mijn statistieken kijk, zie ik cijfers, geen hoofden. Daarom vind ik het heel leuk als lezeressen me aanspreken, want dan krijg ik er een beter beeld van. Maar het blijft gissen, want bijvoorbeeld oudere lezeressen zijn minder betrokken.’

Onbegrip

Wanneer Vera vertelt dat ze haar geld verdient met bloggen, reageren mensen altijd positief, maar echt begrijpen doen ze het niet. Ze snappen niet hoe je er geld mee kunt verdienen (dat gebeurt overigens via advertenties).
Ook krijgt ze wel eens te maken met vooroordelen: ‘Mensen denken dat het het eigenlijk alleen maar leuk is, lekker gratis make-up krijgen, een beetje filmpjes maken. Het is hartstikke leuk, maar niet alleen maar leuk. Je hebt wel verplichtingen en je moet ook zorgen dat het geld binnen komt.’
Ook zijn er randactiviteiten waar mensen niet zo snel aan denken: ‘Alle mails beantwoorden van lezeressen, maar ook van persbedrijven. Reacties lezen en beantwoorden. Daar ben ik echt veel tijd aan kwijt. En als ik pakketjes krijg, dan moet ik de persinformatie erover lezen en producten op de foto zetten, die foto’s bewerken. Het is niet dat je het even neer legt, klik, en klaar is het. En natuurlijk ook perspresentaties en dergelijke. Dat zijn ook allemaal dingen die veel tijd in beslag nemen, zodat je niet kan bloggen. Er blijft altijd wel onbegrip, dat mensen het niet snappen. Maar dat begrijp ik ook, dat je het gewoon echt moet doen om het te begrijpen.’

Origineel… of niet?

Wat ik vaak merk, is dat beautybloggers over hetzelfde schrijven. Wat vindt Vera daar eigenlijk van?
‘Ik denk dat het heel  goed is dat juist meerdere blogs erover reviewen, omdat je dan meer meningen hebt om te vergelijken. Dan kun je een betere keuze maken of je een product wil kopen, vooral als het iets duurders is of echt iets innovatiefs. Maar als ik al op vijf andere blogs een review heb gelezen over een product, schrijf ik er niets meer over. Daar hebben bezoekers ook geen zin in. Maar ik vind het zelf ook prettig om meerdere reviews te lezen als ik een product wil kopen. Dus ja, ik vind wel dat dat kan.’
Momenteel zijn blogjes waarbij er een kijkje in het leven een blogger (de week van, iPhone-foto’s etc.) populair. Vera vindt dat ook leuk, maar probeert er dan een eigen draai aan te geven.
‘Ik heb bijvoorbeeld een blogje gemaakt over foto’s van mijn verslavingen. Dan is het toch een persoonlijke kijkje, maar dan anders verpakt.’

Momenteel is Vera één van de grootste beautybloggers van Nederland. Wat ze in de toekomst gaat doen, is dus niet helemaal zeker, maar wie weet zien we haar wel op tv verschijnen!

Ik heb Vera ook nog gevraagd een stukje te schrijven over dit onderwerp en dit is wat ze geschreven heeft:

‘Full-time bloggen is best wel iets bijzonders. Je hebt er geen diploma voor nodig, maar het is maar voor een klein aantal van de honderden bloggers in Nederland weggelegd. En wat ga je dan in de toekomst doen? Je kunt toch niet voor eeuwig blijven bloggen? Ik kan alleen voor mezelf spreken als ik zeg: ik weet het niet. Vind ik dat erg? Nee. Mijn beautyblog veracamilla.nl is een droom die is uitgekomen. Een droom die is uitgekomen, maar die soms nog steeds een beetje op een droom lijkt. Is dit echt? Ik knijp mezelf nog regelmatig.  

Ik heb ontzettend veel van mijn blog geleerd. Ik ben beter door gaan schrijven, fotograferen, communiceren. Ik vond het interview met Laura leuk en ik had het gevoel dat ze mij ook echt snapte. Dank daarvoor!’

Ik vond het leuk om Vera te interviewen. Het is interessant om te zien dat je geld kunt verdienen met een beautyblog, alleen beseffen veel mensen niet dat het niet alleen maar leuk is. Hopelijk biedt het interview je een ander perspectief op beautyblogs, ik ben er in ieder geval wel anders over gaan denken!

maart 30th, 2012

‘En wat studeer je?’


Het leven van een student Literatuurwetenschap.

In het leven krijg je veel vragen. Zoals: ‘Hoe gaat het?’ en: ‘Lekker weertje he?’ Momenteel is er een andere vraag die ik vaak krijg. Je had het misschien al kunnen raden door de titel, maar voor de mensen die het niet door hadden, het is de vraag: ‘En wat studeer je?’

Logischerwijs krijg je deze vraag bij het ontmoeten van nieuwe mensen. Of van niet zo nieuwe mensen die je vaag van school kent en weer in de bus tegen komt.
‘Dus zo logisch is dat nou ook weer niet, Laura.’
‘Ach, houd je mond.’
Ik zal jullie vertellen wat ik altijd als antwoord geef. Dit keer is het wel logisch dat ik altijd dit antwoord geef, want het is nu eenmaal zo en ik ben niet van studie geswitcht.
Het antwoord is *trommelgeroffel*: Literatuurwetenschap.

Er zijn verschillende reacties hierop mogelijk. Zo zijn er mensen die zeggen: ‘Oh eh ja, leuk. Ofzo. Ik houd niet echt van lezen.’
Nee nou ja, ik wel dus.
Maar eigenlijk gaat het meestal zo:
‘En wat studeer je?’
‘Literatuurwetenschap.’
‘Oh wat knap/goed/leuk/interessant zeg!’
Zeer waarschijnlijk heeft mijn gesprekspartner nog nooit van mijn studie gehoord, laat staan dat ze het echt knap/goed/leuk/interessant vinden.
Maar het gesprek is nog niet afgelopen. Ik krijg nog een vraag. Een vraag die bijna alle studenten (behalve mensen die geneeskunde of zoiets studeren) krijgen.
‘En eh, wat kun je daar nou eigenlijk mee?’
Je zou bijna de neiging krijgen om keihard ‘NOU HELEMAAL NIKS!’ te roepen, maar dat doe ik niet, want ik houd niet van schreeuwen.
‘Eh ja, veel mensen gaan de uitgeverij in, maar ik wil journaliste worden.’
Dat is mijn antwoord en dan moet ik weer het hele journalistiek-gedoe gaan uitleggen (nee, ik wilde geen hbo doen, maar in mijn keuzeruimte kan ik dit kiezen en dan een master blabla).

En ik snap het. Want ik zal het zelf ook wel gevraagd hebben aan andere mensen met andere studies. Maar het is zooooooo irritant om de hele tijd hetzelfde verhaal te vertellen. Ik zou bijna een studieswitch maken, gewoon, zodat ik iets anders kan antwoorden.

Maar het kan ook anders. Eén keer is me dit overkomen:
‘En wat studeer je?’
‘Literatuurwetenschap.’
‘Natuurwetenschap? Interessant zeg!’
Tja. Ik denk dat ik voortaan maar beter moet ar-ti-cu-le-ren.

maart 29th, 2012

Stinkie

Je hebt van die mensen. In de bus, op straat of nog erger: in je directe omgeving (collega of iets dergelijks). Op zich is er niets mis met ze. Ze zijn aardig en grappig, je kan het eigenlijk wel goed met ze vinden. Maar op het gebied van persoonlijke hygiëne kunnen ze nog erg veel leren.
Ze stinken namelijk naar zweet. Altijd. En niet zo’n beetje ook. Natte kringen onder de oksels en een penetrante geur, je kent het wel. Zo’n persoon over wie je denkt: ‘Hmm, daar ga ik maar niet naast zitten.’

En dat is vervelend. Niet alleen voor de mensen om Stinkie heen, maar vooral voor Stinkie zelf (‘Waarom wil er niemand naast me zitten? Vinden ze me niet aardig?). Want meestal hebben de mensen het zelf niet door (of dat mag ik hopen, althans, want als je het wel door hebt en je doet er dan alsnog niets aan, dan ben je viesssss).

Maar hoe vertel je dat aan iemand? Wat je ook zegt, het is een vervelende boodschap om te brengen aan het stinkdier. Deodorant als cadeau geven is bovendien passé. Maar ik zou Laura de wijze niet zijn (hoor ik daar iemand kuchen?) als ik daar geen antwoord op zou hebben.

Je zegt gewoon tegen Stinkie: ‘Weet je, Coldplay is echt een goede band en ik heb laatst een leuk nummer van ze ontdekt, wil je hem horen?’
En dan zet je dit liedje op. Succes gegarandeerd ;).

(hoewel ik Coldplay een goede band vind, vind ik dit liedje niet om aan te horen, maar een leugentje om bestwil mag wel in een crisis-situatie zoals deze)

maart 28th, 2012

Laura’s brieven: Jumbo en Bavaria

De afgelopen weken heb ik enorm veel brieven (twintig om precies te zijn) geschreven naar verschillende bedrijven en instanties. Daar stonden vragen in en soms ook suggesties (niet allemaal even serieus). Waarom? Omdat brieven schrijven leuk is. Omdat het kan en omdat ik benieuwd ben wie er (überhaupt) terugschrijven en wat dan precies! (Nogmaals: let niet op mijn handschrift, daar gaat het niet om!)

Jumbo


Klik op het plaatje om het groter te maken.

Uiteraard kon ik het niet laten om mijn brief met ‘Hallo Jumbo!’ te beginnen. Vooral naar het antwoord op mijn laatste vraag was ik erg benieuwd. Het klinkt misschien een beetje kinderachtig, dat ‘Hallo Leiden!’ ‘Hallo Jumbo!’ wanneer er een nieuwe vestiging is geopend, maar slim is het wel, want je onthoudt het snel!

En wat krijg ik terug? Een flutantwoord. Misschien ben ik wel een bejaarde zonder computer, Jumbo. Of misschien staat het er wel niet op, Jumbo, hebben jullie daar wel eens aan gedacht? Ik bedoel, als je dan toch de moeite doet om een brief terug te sturen, kun je me net zo goed de antwoorden op mijn vragen geven.
Jammer, Jumbo!

Bavaria

Ik houd niet van bier (behalve van Guinness, dat is Iers bier, voor de mensen die geen verstand van bier hebben, hoewel ik ook niet echt verstand van bier heb). Dus ik heb geen idee of het bier van Bavaria lekker is, maar dat maakt niet uit. De grote vraag is: wat voor brief kreeg ik terug?

Jaaaa, dikke pluspunt voor Bavaria die dus wél antwoord geeft op gestelde vragen. Ik vind het heel erg grappig om te zien dat ze ‘politiek correct’ proberen te zijn over het hele bier leren drinken en over bierdrinkende vrouwen haha.

maart 27th, 2012

Good communication is as stimulating as black coffee, and just as hard

Posters die ik in Amsterdam zag.

Pingen. WhatsApp. E-mail. Sms. Facebook. Twitter. Er zijn zoveel mogelijkheden om met een ander te communiceren tegenwoordig. En dat is fijn. Ik kan het contact onderhouden met mijn tante die in Australië zit (ik heb geen tante die in Australië zit, maar het gaat om het idee, dat snap je wel). Ik kan mijn beste vriendin smsen dat ik wat later kom. Ja, het is heel handig. Maar er zitten ook nadelen aan.

Want Bo heeft ruzie met Diederik. Op WhatsApp. In eerste instantie was er niets aan het handje: ze zouden naar de film gaan, maar Bo kon niet en toen liep het opeens uit de hand. Want Bo smste dat ze Diederik stom vond en dat ze daarom niet ging. Het was bedoeld voor Jan-Hendrik-Roderick, maar ze stuurde het per ongeluk naar Diederik.
En het blijft niet op WhatsApp. Bo zet op Twitter dat Diederik echt een sukkel (eigenlijk zei ze iets anders, maar dat durf ik niet op mijn blog te zetten) is. En Diederik plaatst een foto van Bo in haar ondergoed op Facebook.
Als ze elkaar de volgende dag op school zien (in REAL LIFE dus), negeren ze elkaar.

Dit probeer ik hiermee te zeggen: ik vind het jammer dat alles tegenwoordig via de moderne communicatiemiddelen gaat. Liefdesverklaringen, maar ook ruzie’s en het uiten van diverse gevoelens. Want het is niet echt (nee, ook niet nep, maar ik weet niet precies hoe ik het anders moet noemen). En ik vind het stom. Want zoiets doe je toch niet? Als je boos bent op iemand, dan zeg je dat gewoon. Recht in zijn of haar gezicht. Het is laf om zoiets via pingen of wat dan ook te doen. Wat is er gebeurd met het echte contact? Het betekent veel meer als iemand in het echt zegt dat hij/zij van je houdt dan op Twitter (voor mij dan).
Bovendien kunnen dingen door die social media en dergelijke heel verkeerd opgevat worden. Want je ziet iemands gezicht niet, je hoort de stem en daarmee een bepaalde toon niet. En dan loopt het al snel uit de hand.

En ik snap het. Ik vind het ook moeilijk en doe het ook niet altijd goed. Het is makkelijker om je gevoelens te uiten wanneer je niet iemand in de ogen kijkt. En soms kan het ook niet anders, vanwege de afstand of omdat de ander je niet face to face wil spreken.

Maar alsjeblieft. Het is zo zonde. Natuurlijk mag je boos zijn op iemand, maar zég het dan gewoon. Houd het tussen jou en die persoon, zet het niet op Facebook, want daar blijft het voor altijd staan (ja, ook als je het verwijdert, Facebook is slim).
En wees gewoon niet zo laf. Dat er makkelijkere wegen zijn, wil nog niet zeggen dat je die ook moet nemen (aldus Laura de wijze *ahum*).

Wat vinden jullie hiervan?

(Oh en Bo, Diederik en Jan-Hendrik-Roderick bestaan niet echt. Maar dat had je misschien al door)

maart 26th, 2012

De chagrijn


Klik op het plaatje om het groter te maken.

Zoals jullie weten, ben ik een dicht-talent. Ik heb al eerder een parel van poëzie geschreven, maar dat ga ik wéér doen. Ach ja, zo ben ik.

Mijn gedicht is losjes (met de nadruk op losjes) gebaseerd op het klankgedicht.  Eén van de bekendste klankgedichten is van Jan Hanlo. Het heet ‘de mus’ en het gaat zo:

Tjielp tjielp – tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp – tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp

Tjielp
etc.

Ik heb mijn gedicht ‘de chagrijn’ genoemd, maar het had net zo goed ‘studiegedrag’ of ‘buschauffeur’ kunnen heten.
Om het gedicht wat leuker aan te kleden, heb ik me rot gezocht naar de letters ervan in de krant en het zo op bijzondere wijze neer gezet (oh, ik ben zo creatief) (‘Oh, ik ben zo idioot, bedoel je.’ ‘Ach, houd je mond. Ik moet een paper schrijven en ik moest iets vinden om te soggen*, oké.’) Voor de mensen die mijn kunstwerk niet willen aanschouwen (je weet wel dat ik me nu heel erg beledigd voel he?), hier is het gedicht in gewone letters:

De chagrijn door de befaamde dichteres Laura Bosua (dat ben ik, voor het geval je niet wist hoe ik heette)

Argh. Argh. Grrr. Bluh.
Blablabla. Zucht.

Hmm.
Argh. Argh. Grrr. Bluh.
Aaaaaaaah.
Bam!

In mijn hoofd kan ik jullie geapplaudisseer al horen. Dankjulliewel.

Hebben jullie ook dichtaspiraties of geef je het op na het zien van mijn prachtgedicht?

(*Komt van SOG, dat staat voor studie ontwijkend gedrag, iets waar ik regelmatig last van heb. Zeg maar elke dag wel een paar keer. Oké, heel veel keren per dag.)

maart 25th, 2012

Fictief interview met mijn piano

Ik was ikweetniethoeoud toen ik op pianoles ging met mijn beste vriendin. Ik heb het A- en B-examen gehaald en daarna ben ik gestopt. En al die jaren stond mijn piano aan mijn zijde. Reden genoeg om hem te interviewen, lijkt me.
‘Hey maatje, hoe gaat het?’ begon ik het gesprek en ik sloeg hem op de rug.
De piano trok zijn wenkbrauwen op.
‘Wat is er?’ vroeg ik.
‘Goh, wat leuk om je weer te zien.’ zei mijn piano op een sarcastisch toontje.
Oh god, daar gaan we weer.
‘Ik had het gewoon heel druk met mijn studie en mijn blog enzo.’
Mijn piano schudde met zijn hoofd.
‘Dat zeg je verdomme altijd. Het is altijd hetzelfde liedje met jou!’
Ik moest lachen om zijn woordgrapje, maar stopte toen de piano me streng aan keek. Ik zuchtte.
‘Ja, ik weet het. Ik moet vaker spelen. Maar ik vergeet het de hele tijd en ik heb geen nieuwe liedjes om te leren en ik heb geen zin om te spelen als er mensen thuis zijn, want dan staat de televisie aan en-‘
‘Smoesjes, smoesjes, smoesjes.’ onderbrak mijn piano mij. ‘Zonde hoor. Gelukkig speelt je moeder nog wel op me, want die is tenminste níet gestopt met pianoles.’
Met een schok drong het tot me door.
‘Wacht. Probeer je me nou te vertellen dat je de voorkeur aan mijn moeder geeft?’
Mijn piano knikte.
‘M-maar. Jij en ik… We zijn al zo lang samen. Een groot deel van de basisschool, de middelbare school en nu de universiteit, alles hebben we samen beleefd.’
Hij lachte.
‘Samen? Je hebt me gedumpt toen je in de eerste zat en me daarna amper aangeraakt. Ik voelde me eenzaam, snap je. Nooit meer een knuffel, nooit meer een zoen. Totdat je moeder kwam.’
Echt, het werd me teveel.
‘Weet je wat.’ riep ik. ‘Ga jij maar met mijn moeder, ik hoef je niet meer ook!’

Hij was beledigd, dat snap je wel. Maar ik voelde me verraden. Verraden door mijn bloedeigen piano met mijn bloedeigen moeder. Later heb ik hem nog een keer benaderd. Maar hij wilde niet meer. En nu is het over.

Ik zal mijn piano missen.

maart 24th, 2012

Dit is een supersentimenteel verhaal, ga alsjeblieft niet huilen

Het begon in Deventer, in een restaurant waarin ik samen met mijn tegenwoordig ex-vriendje zat. Van mijn 13e tot mijn 16e had ik een blog gehad (het ging over mijn niet zo boeiende leven als vwo-scholier op web streepje log en hij is zelfs een keer in een boek genoemd, maar dat is een ander verhaal die ik ooit wel zal vertellen) en toevallig hadden we het er nu over.
‘Ik ga echt nooit meer een blog nemen!’ zei ik.
Misschien heb je hem al door, maar ik heb me dus niet aan mijn woorden gehouden.
De reden dat ik het niet wilde, was omdat mijn vorige blog erg persoonlijk was. Maar dat hoeft natuurlijk niet altijd, merkte mijn ex-vriendje op, en dat is waar. Binnen een paar minuten veranderde ik van mening en begon ik er serieus over na te denken. Ik zou een blog beginnen. Niet bij web streepje log, maar gewoon met .nl erachter.

Toen begon het uitzoeken. Verstand had ik er niet van en als ik het ene probleem met wordpress.org had opgelost, dan kwam er weer een nieuwe. Maar 24 maart was het er dan eindelijk: www.lauradenkt.nl, mijn eigen blog!

Ik wilde het rustig aanpakken. Drie keer in de week wat plaatsen. En toen stapte ik met mijn ex-vriendje een boekenwinkel in Rotterdam in. En daar was Nico Dijkshoorn, aan het voordragen. Nico had (heeft) een baard. En daar schreef ik een blogje over. En ik tweette het naar hem. Een seconde later had ik al spijt: mijn god, wat had ik gedaan?
Maar toen kwamen ze: de bezoekers. Waarom? Nico Dijkshoorn had me geretweet en teruggestuurd dat hij het goed geschreven vond! Het resultaat? Meer dan 2500 unieke bezoekers op één dag.

Tja en wat doe je dan? Dan ga je die dag erna weer een blogje schrijven. En die dag erna ook. En voor je het weet, blog je dagelijks.

Nu moeten jullie niet denken dat die 2500 bezoekers allemaal zijn blijven hangen (ik kom er niet eens bij in de buurt). Maar in dit jaar zijn de bezoekers wel flink omhoog gegaan en de reacties ook. Bedankt daarvoor!

Als ik erover na denk, is er best wel veel gebeurd. Ik heb zoveel leuke blogs ontdekt in dit jaar en sommige bloggers heb ik ook ontmoet. Ik heb gekke dingen gedaan, mensen geïnterviewd en vooral veel geglimlacht vanwege de lieve reacties. Wat ook leuk is, is dat ik het idee heb dat ik nu onderdeel ben van een soort community, de blogcommunity.

En nu? Nu ga ik gewoon weer door. Dagelijks bloggen zo lang het kan (dus volgend collegejaar waarschijnlijk niet, omdat het dan drukker wordt, maar ik blijf bloggen, dat sowieso!), verder met ‘wie schrijft die blijft’, brieven schrijven, fictieve interviews houden. Ik ga nog meer bloggers ontmoeten, nog meer gekke dingen doen.

Oftewel: ik ben blij dat ik niet naar mezelf heb geluisterd. Bloggen heeft bijna alleen maar goede dingen gebracht en ik ben blij dat ik er weer mee ben begonnen!

(Het is dat dit allemaal online is en ik niet zoveel geld heb, maar anders had ik jullie allemaal een glaasje Jip en Janneke-champagne aangeboden! Oh en geef het maar toe: je hebt keihard zitten janken om dit supersentimentele stukje. Tja, ik heb je gewaarschuwd.)

maart 23rd, 2012

Wie jarig is, trakteert!

Ik plaats mijn blogjes altijd om 23:45 (ik weet eigenlijk ook niet meer waarom). Dus eigenlijk bestaat mijn blog nog geen jaar, tenminste, voor de mensen die dit binnen een kwartier na plaatsen lezen. Voor de mensen die niet zo laat opblijven: JEEEEEEJ, MIJN BLOG BESTAAT EEN JAAR!

Morgen zal ik een supersentimenteel verhaal ophangen over dat jaar, maar eerst is het tijd voor traktaties. Net zoals vroeger. Alleen krijgen jullie geen chips of rozijntjes. Ook geen nagellakjes in vreemde kleuren die één euro vijftig kosten. En niet iedereen krijgt iets (sorry…). Goed, op naar de cadeautjes:


Bron: leukpostpapier.nl 

1. Briefpapier van leukpostpapier.nl
Tijdens de tweede ronde van Laura’s brieven waarbij ik naar bloggers, bekenden en onbekenden schreef, maakte ik gebruik van het briefpapier van leukpostpapier.nl Nu mag ik één pakketje daarvan verloten! Het is een schande dat zo weinig mensen brieven schrijven, dus hopelijk gaan jullie het nu wel doen!


Bron: www.meneersimmering-webshop.nl

2. Notitieboekje van meneersimmering.nl
Als tweede heb ik  notitieboekje bij de webshop van meneer Simmering gekocht. Naast notitieboekjes kun je hier ook ansichtkaarten en andere leuke dingen kopen. Dus mocht je zelf wat leuks zien: tot 12 april krijg je met de kortingscode LAURA (want zo heet ik, dus dat is wel logisch) 20% korting krijgen bij een bestelling vanaf 20 euro.


Bron: groupon.nl

3. Een Groupon-cadeaubon van vijftien euro.
Ook mag ik een voucher van vijftien euro verloten die je kan uitgeven op Groupon.nl, bij welke actie je maar wil!


Bron: korteverhalenschrijven.nl

4. Het boek ‘Korte verhalen schrijven’ van Ton Rozeman.
Ton Rozeman kennen jullie al van het interview dat ik met hem deed. En nu mag ik zijn boek weggeven! Ik heb het zelf ook gelezen en ik vond het erg handig, moet ik zeggen :)

Je zou me natuurlijk kunnen volgen op BlogLovin’, Twitter, Facebook en dergelijke. Je zou een tweet kunnen plaatsen met ‘Ik doe mee aan de fantastische winactie van Lauradenkt.nl!!!’. Of jullie zouden me allemaal fanmail kunnen sturen. Maar weet je? Het maakt geen drol uit voor je winkans. Ik doe dit niet, omdat ik meer bezoekers wil, maar omdat ik de lezers die ik heb wil bedanken.

Het enige wat je moet doen, is een reactie achterlaten met wat je wil winnen (je mag ook alle vier de dingen zeggen he, ik beloof dat ik je niet gretig zal vinden!). En iedereen mag meedoen: familie, vrienden, vage bekenden, mensen die ik niet aardig vind (ik ben in een goede bui) en natuurlijk de onbekenden.

De winactie sluit op 31 maart om 12:00 uur. Via een randomgenerator (geweldig woord) zal ik dan de winnaars ubepalen en die krijgen een mailtje. Zorg dus dat je een bestaand e-mailadres opgeeft! (maakt niet uit als dat betekent dat je e-mailadres br33zuHrgiiRl-12@hotmail.com is, zelfs dan maak je nog kans).

Dus doe mee en vergeet me niet te feliciteren! (grapje, ook dan maak je nog kans, ja ja, ik ben écht in een aardige bui!)

maart 22nd, 2012

Best friends forever

Ik heb best veel vrienden. Jullie hebben al kennis gemaakt met mp, maar hij is slechts één van velen. Vandaag zal ik jullie voorstellen aan twee andere vrienden, die onafscheidelijk zijn en met wie ik haast onafscheidelijk ben.

Het is een tweeling, de verschillen tussen hen zijn bijna niet te zien. Ze schitteren in het zonlicht. Ze glimlachen naar iedereen die ze zien. Het is dat ik ze niet in heb als ik slaap, maar anders zouden ze al mijn nachtmerries tegen houden, dat weet ik zeker.

Ze zijn er altijd voor me. Als ik me verveel, blij, boos, verdrietig ben of wat dan ook, dan zit ik aan ze. Sorry, dat klinkt misschien een beetje vies, maar zo bedoel ik het niet. Het is een tic. Ik heb niet alleen bij hen, maar bij al mijn oorbellen. Ik zit gewoon graag aan ze.
(‘Oké Laura, dit gaat te ver. Viespeuk.’
‘Sorry…’)

Veel van hun soortgenoten ben ik al kwijt geraakt. Maar met dromenvangeroorbel 1 en 2 wil ik voor altijd blijven.
Of nou ja, totdat ik andere favoriete oorbellen heb…

(Oh mijn god, dit is een fashion/beautyblog geworden! Binnenkort komt er een blogje over mijn make-upstash. Oh wacht, ik draag alleen maar mascara, als ik zin heb. Laat maar.)