Archive for augustus, 2012

augustus 31st, 2012

Daag jezelf uit: September


Ik ben ook zo’n sukkel, jongens. Maar de tekst klopt niet op het plaatje, het laatste moet zijn ‘Just walk beside me and be my friend’. Maar ik ben momenteel te lui om het aan te passen, dus jullie zullen het er maar mee moeten doen!

Elke maand plaats ik vijf uitdagingen om het leven mooier, spannender en gekker te maken. Aan jou de keuze om ze uit te voeren of niet.

1. Zing een liedje. Nee, niet binnen lekker veilig in de douche, maar als je buiten bent. Tijdens het fietsen, wandelen, hardlopen (kun je gelijk checken hoeveel adem je nog hebt), maakt me niet uit, maar zing! Het leukste is natuurlijk om de mensen op straat ook mee te krijgen: ‘Zwaaien met die handen!’ ‘Zing maar mee!’
2. Begin je eigen minimoestuintje. Als je geen tuin hebt, kun je ook van die bakken aan je balkon hangen. Kweek tomaten, pepers, olijven, alles kan! En als je meer van het esthetische bent, kun je natuurlijk ook bloemetjes planten. En als je van zowel het lekker eten als het esthetische bent, plant je natuurlijk eetbare bloemen (twee vliegen in één klap wordt dat ook wel eens genoemd).
3. Verf je haar fluor-roze met een spoeling (geen permanent dus, tenzij je wel heeeeel erg van roze houdt). Nee, niet voor een feestje. Gewoon op een doordeweekse dag naar je school/werk. Omdat het kan.
4. Doe een dag lang de dingen met je linkerhand waar je normaal gesproken je rechterhand voor zou gebruiken (of andersom natuurlijk, als je linkshandig bent).
5. Reageer en vertel me wat voor liefs iemand een keer voor jou gedaan heeft, maakt niet uit hoe groot of klein.

Enjoy!

augustus 30th, 2012

Een woordenboek is zo makkelijk nog niet

Je hebt een leestoets Frans. Of je weet niet wat dat woord in het Engelse boek dat je aan het lezen bent betekent. Wat het ook is, je kijkt in het woordenboek. Bladeren, bladeren totdat je bij de a/b/c/etc. bent gekomen en voila, je weet wat het betekent. Toch? Of is het eigenlijk niet zo simpel?

Het is niet zo simpel en ik zal het uitleggen (of althans een poging doen). Er bestaat zoiets als een betekenaar en daarnaast is er ook nog een betekende. Betekenaren zijn willekeurig. In het Nederlands heet een boom ‘boom’ (‘Dat meen je niet!’), maar in het Engels ’tree’. We hadden het net zo goed ‘oeloewoeloe’ kunnen noemen, dat maakt niet uit. Het woord zegt eigenlijk niets over het concept. De naam die je het geeft, is dus de betekenaar en waarnaar verwezen wordt, is de betekende, dus het concept zelf.

Dit heb ik (weer helaas!) niet zelf bedacht, maar is een principe wat naar voren komt in het poststructuralisme, een literatuurbenadering. De betekende is eigenlijk een spel van betekenaren en als voorbeeld wordt het woordenboek genoemd.

Stel, je wil weten wat het woord ‘meander’ betekent (ik sloeg even het woordenboek op een willekeurige pagina open). In mijn woordenboek staat dat dit ‘kronkelende lijn’ betekent. Hmm oké. Maar wat betekent ‘kronkelend’ dan? En wat is een ‘lijn’? ‘Kronkelend’ staat er niet in, maar wel ‘kronkelig’: met kronkels. Maar wat zijn ‘kronkels’? Een ‘kronkel’ is: herhaalde kromming. Maar wat houdt ‘kromming’ in?

En zo ga je maar door en door. De ene betekenaar wordt voor de andere ingewisseld en wordt beschreven door andere betekenaren, zodat je eigenlijk nog steeds niet weet waar je aan toe bent. Natuurlijk, je weet wat een ‘lijn’ is en uiteindelijk zul je wel doorkrijgen wat het nou ongeveer betekent, maar dat is het probleem eigenlijk: het is ongeveer. Je kunt niet precies uitleggen wat een boom is. Je moet altijd gebruik maken van andere betekenaren.

Denk daar maar eens aan de volgende keer dat je een woordenboek openslaat (‘Nee, Laura, dat doen ze in deze tijd niet meer. Ze zoeken het op internet, wat denk jij dan?).

augustus 29th, 2012

Laura’s liederenanalyse: ik heb je lief


Goede kwaliteit van Nederlandse videoclips is voor nono’s.

(Aangezien het toch een semi-rubriek was, maak ik er nu maar een echte rubriek van. Dus voor de mensen die niks te doen hebben, ik heb het ook aangepast bij de oude blogjes, zoek op: Laura’s liederenanalyse)

Weet je, ik vind Paul de Leeuw leuk. Ja ja, hij maakt wel eens grapjes dat je denkt van: zou je dat nou wel doen, Paultje? Maar hij ziet eruit als een knuffelbeer en hij is grappig en stiekem vind ik sommige liedjes leuk. Bijvoorbeeld ‘Ik heb je lief’. Maar jongens, die tekst. Nee. Nee. Nee.

Ik heb je lief mijn hele leven
’t is veel meer dan houden van
Jeetje, rustig aan hoor. Ik ken je helemaal niet. Nou ja, eerder gezegd: jij kent mij helemaal niet!
’t is alsof je in mijn bloed zit
Bah bah bah. Incest?
ik zonder jou niet leven kan
Ik weet zeker dat jij dat wel kan, Paultje. 

Jouw mooie ogen doen me smelten
zet me zo in vuur en vlam
Wat is het nou? Smelten of in vuur en vlam?
Ik voel het enkel bij jouw aanblik
Ik krijg het ook van Rotterdam
Oké, je spreekt jezelf tegen. Eerst voel je het alleen maar bij mijn aanblik en dan opeens OOK bij Rotterdam? Wat is het nou? Probeer je me soms te vertellen dat je vreemd gaat? SCHOFT!

Ik heb je lief, ik heb je lief, ik heb je lief
wat moet ik zonder jou?
Gewoon. Je leven leven.
’t zijn vier hele kleine woordjes
Nou, dat valt wel mee. Ik vind ‘lief’ een relatief lang woord vergeleken met de andere drie.
En al maakt je dat een beetje bang
Nou inderdaad.
‘k heb je lief, vier jaargetijden lang
Oh een jaar dus? En net zei je nog dat je je hele leven mij lief zou hebben. Jeetje. Lekker wispelturig ben jij.

‘k voel het heel vaak als jij opstaat
Niet als ik ga zitten? Dus je bent blij dat ik weg ga? Jeetje, jij bent echt erg hoor. Ik dacht dat dit een liefdesliedje was.
of na een zomerse bui
ik word al week bij de gedachte
jij die loopt in mijn lievelingstrui
Ehm. Ik denk dat ik verzuip in jouw trui, Paul. No offence.
’t is mijn hand die jij plots vastpakt
als ik domweg naast jou fiets
’t komt ook, dat is nou het gekke,
zelfs door helemaal niets
Jeetje. Door helemaal niets? Gaat het wel goed met je? Dit klinkt toch wel ernstig. Misschien moet je een keer naar de dokter gaan.

Nee, dat wordt geen echte, ware, heuse sprookjesliefde tussen Paul en mij. En niet alleen omdat hij homo en dertig jaar ouder is.

augustus 28th, 2012

Laura de typemiep


Deze foto maakt het pijnlijk duidelijk dat mijn laptop afgestoft moet worden.

Ik typ dit momenteel zonder naar mijn vingers te kijken. Ik heb alle tien (ja, ik heb er tien!) mijn vingers op het toetsenbord. Jawel: ik ben een blindtyper (niet te verwarren met blinde typer).

Als ik mensen zie die met twee vingers tikken  en met hun ogen als spleetjes (door de inspanning) naar de toetsen kijken om vervolgens één uur later een zin te hebben geproduceerd op de computer moet ik een beetje lachen: het kan zo veel sneller! Maar bij mij is het natuurlijk ook niet vanzelf gegaan.

Het was groep zeven (of groep acht). We kregen een brief van de juf: of we op typeles wilden. In die tijd was het geen kwestie van willen (altijd naar je ouders luisteren), dus daar ging ik dan. Meteen de eerste les kregen we een heuse laptop mee. Nu moet je niet denken aan de ultradunne en lichte iMac waarop jij misschien nu wel zit (lucky bastard), oh nee, dit was een heus bakbeest. Jullie vragen je vast af hoe ik aan die enorme spierballen ben gekomen: nou ja, door die laptop dus.

In het begin ging het natuurlijk niet zo snel. Eerst leerde je waar de ‘f’ en de ‘j’ zitten en zo ging dat verder. Elke week kreeg je opdrachten. Je moest teksten van het boek overtypen, heeeeel veel overtypen. En een spelletje spelen. Ja, het is ongehoord dat je dat op de basisschool als huiswerk op kreeg (‘Spelletjes doe je maar in je vrije tijd!’), maar dit was een cursus buiten de basisschool om, dus dan kan alles. In beeld verschenen de letters en die moest je natypen, zo snel mogelijk, anders ging je dood (niet echt natuurlijk, gekkie).

Ik vond het een geweldig spelletje. Stiekem speelde ik al latere levels, terwijl we die letters nog niet gehad hadden (‘Watch out, we got a badass over here!’). Maar aan alles komt een eind en uiteindelijk kon iedereen typen. Tijd voor de beproeving.

Op het examen typen mocht je natuurlijk niet de backspace gebruiken, die mocht je NOOIT NOOIT NOOIT gebruiken (behalve als de typecursus was afgelopen). Ik ging als een razende en haalde dan ook een goede score. Ik heb geen idee wat, want mijn diploma ligt vast in de kluis, die mag natuurlijk niet gestolen worden.

En nu typ ik nog steeds als een razende. Wisten jullie dat er soms wel eens stoom van het toetsenbord af komt, omdat ik zo snel typ? Ja, ik typ dit met gevaar voor eigen leven. En toch ben ik voor eeuwig dankbaar dat ik typeles heb gehad.

augustus 27th, 2012

Voor iedereen die wil weten hoe mijn vakantie was, een korte samenvatting


Ik was hier heel hard aan het nadenken. Of aan het bekijken hoe wit mijn benen nou zijn, dat kan natuurlijk ook. 

Bestemming: het dorpje Lazise bij het Gardameer in Italië.
Accommodatie: een huisje op een camping waar men ofwel Duits ofwel Nederlands was.
Gezelschap: vader, moeder, broertje en in de tweede week ook broer en vriendin van broer.
Duur: twee weken.
Vervoer: auto.

Aantal kaarten dat ik verstuurd heb: 7.
Wanneer zijn de kaarten op de bestemming aangekomen: na ongeveer een week (erg redelijk voor Italiaanse begrippen).

Aantal boeken dat ik gelezen heb: 8.
Aantal boeken dat een + of ++ hebben gekregen: 7.
Aantal tijdschriften dat ik gelezen heb waar ik eigenlijk twintig jaar ouder voor moet zijn: een stuk of 10.
Aantal puzzels in tijdschriften dat ik gemaakt hebt: 2.
Aantal puzzels in tijdschriften dat ik afgemaakt heb: 0.

Uitspraak die het meeste voorkwam: ‘Und jetzt kommen die Kamele.’
Uitspraak die daarna het meeste voorkwam: ‘We gaan de bietenbrug op.’

Lijflied van de eerste week: Normaal – Oerend hard (‘Ik zeg oe!’).
Lijflied van de tweede week: Ramses Shaffy – We leven nog (‘Maar we leven nog, ja, we leven nog en we leven nog, dus niet zeuren.’)
Tweede plaats van het lijflied van de tweede week: Ramses Shaffy – Sammy (‘Hoog, Sammy, kijk omhoog, Sammy, want dan word je lekker nat.’).

Aantal keer gezwommen in het meer: 7.
Aantal keer dat ik die verdomde steentjes op het strand en in het water vervloekt heb: niet te tellen.
Aantal keer dat de kano is omgevallen door mijn vreselijk lieve broer dan wel broertje: minstens 5.

Gemiddelde temperatuur: 35 graden.
Gemiddelde temperatuur waarmee ik me nog kan voortbewegen: 25.
Het aantal graden verschil tussen de gemiddelde temperatuur en de gemiddelde temperatuur waarmee ik me nog kan voortbewegen: 10.
Conclusie: ik heb me niet verroerd.
Aantal keer regen: 0.
Hoeveelheid broeken die ik heb gedragen: 0.
Gevoel toen ik na twee weken weer een broek droeg: dit is zoooo raar. En warm. En bedekt.
De kleur die ik in die twee weken in de zon heb opgedaan van zalmroze tot 75% pure chocolade: lawinewit.

augustus 26th, 2012

Laura’s brieven: Laura en Lifesplash

Negenenveertig mensen wilden graag een brief van mij ontvangen. Die brieven schrijven is dan ook wat ik de komende tijd ga doen! Het zijn niet alleen bloggers, maar ook onbekenden of familie. Ik stel vragen (nieuwsgierig als ik ben) en zij geven antwoord!

Laura

Laura heeft een hamster die ‘Kindje’ heet, zeg nou zelf, geweldige naam! Binnenkort vertrekt ze naar Noorwegen, wat ik erg gaaf vind. Ze wil als Tifa naar de Elf Fantasy Fair (ook een aanrader om een keer naar toe te gaan), maar who the f is Tifa? Hieronder het antwoord!

Tifa is iemand uit het spel Final Fantasy, geen wonder dat ik niet wist wie het was haha. Heel gaaf dat Laura ook een keer verkleed ging als Bellatrix Lestrange. Leuke brief! :)

Lifesplash



Dit twaalfjarige meisje heet natuurlijk niet echt Lifesplash, maar vanwege privacyredenen vroeg ze of ik haar zo wilde noemen. Zoals al ik al zei, is ze twaalf, maar ze heeft nu al een goedlopende blog en ze komt absoluut ouder over. Ze is erg creatief en dat merkte ik ook bij het antwoord.


Een lieve beer die een snor en een brilletje heeft gekregen!

En ze heeft er iets heel leuks van gemaakt! Aan de linkerkant heeft ze mij getekend met mijn vragen en aan de rechterkant zichzelf en de briefjes opgevouwen met haar antwoord. Het werd een beetje lastig om zo alle antwoorden te laten zien, dus typ ik ze uit:

Laura: ‘Alles goed?’
Lifesplash: ‘Ja hoor, en met jou?’ (Om maar meteen antwoord te geven: ja, met mij ook!)
Laura: ‘Waarom ben je begonnen met bloggen?’
Lifesplash: ‘In het verleden had ik al enkele blogpogingen gedaan. Maar na 2 weken stopte ik vaak al. Pas kreeg ik weer schrijfkriebels en een enorme motivitatieboost! Het is geweldig om te bloggen en mijn passie te delen met anderen.’
Laura: ‘Denk je erover na wat je op je blog zet in je de zin van: zorg je ervoor dat je niet te persoonlijk wordt?’
Lifesplash: ‘Ja, ik wil graag privacy en ben bewust van de gevaren van internet. Ik zet niet zomaar alles erop.’
Laura: ‘Wie in jouw omgeving weten van jouw blog?’ 
Lifesplash: ‘Mijn hele familie, wat kennissen en vriendinnen.’
Laura: ‘Ik las op je blog dat je half Chinees bent. Welke tradities/gebruiken krijg je uit huis mee?’
Lifesplash: Niet echt, ook al merk ik soms wel cultuurverschillen. Maar we eten wel vaak typisch Chinees en vieren Chinees Nieuwjaar.’
Laura: ‘Kun je Chinees praten en schrijven?’
Lifesplash: ‘*Chinese tekens die ik niet kan reproduceren* Dat is hallo, haha! Ja, ik kan ’t ’n beetje/wel redelijk.’
Laura: ‘Ben je eigenlijk wel eens in China geweest?’ 
Lifesplash: ‘Ja, 2x volgens mij. We zouden dit jaar weer gaan, maar dat kan niet door gaan. Dus wordt ’t volgend jaar. Ik kijk er nu al naar uit! Nou, dit was ’t dan :) Ik heb nu 1 vraag voor jou: wat vond je van de brief? Doei! *zwaai* 
P.S. Mijn pen deed raar… zoals je ziet :( Liefs!

Wat ik van de brief vind? Superleuk! Ik werd er echt heel blij van, wat ontzettend origineel zeg! (no pressure voor de mensen die nog komen: alle brieven die ik krijg, zijn leuk hoor :)) Heel leuk gedaan!

(Trouwens, ik was de afgelopen twee weken in Italië. Hebben jullie me gemist? Ik hoop het niet, want dat betekent dat ik het goed gedaan heb haha)

augustus 25th, 2012

Het enige wat klopte, was de datum


Marjan van den Bergs column over mij, die in de Margriet is verschenen (hoogtepuntje!)

Ik was een jaar of elf en zat op pianoles. De muziekvereniging had een boekje dat eens in de zoveel tijd uit kwam. Eén keer per (half?)jaar was er een voorspeelavond. Over één zo’n voorspeelavond schreef mijn vader een stukje, voor het boekje van de muziekvereniging.

Ik weet niet waar het boekje is, dus ik kan het jullie niet laten lezen, maar dit kwam er in voor: het feit dat het vrijdag de dertiende was, mijn moeder die tegen mijn vader schreeuwde omdat hij te laat was en ik die moest huilen, omdat ik het van de stress allemaal niet aan kon.

Het enige wat klopte, was de datum.

In plaats van trots te zijn op mijn vader schaamde ik me rot. Ik had helemaal niet gehuild! Wat moest iedereen wel niet denken? De pianojuf kon wel zeggen dat ze het een leuk stukje vond, maar er klopte helemaal niets van!

Toen ik de column van Marjan van den Berg over mij las en ik zag dat ze mij doodverlegen noemde, dacht ik: neeeeeee. Want ik was misschien timide (zoals ze dat met een mooi woord noemen), maar toch echt niet een stotterend muisje dat haar niet aan durfde te kijken en mijn vragen fluisterde.

Maar ja, toen ging ik nadenken. Mijn moeder denkt dat jullie haar inmiddels wel seniel vinden na mijn blogjes over haar (even voor de duidelijkheid: dat is ze niet). Maar dat is het hele punt van columns: je dikt hier en daar wat aan, anders is het niet leuk.

Soms krijg ik reacties waarin mensen me verwijten dat ik overdrijf en generaliseer. En ja mensen, dat doe ik, ik geef het toe! Ik strooi met vooroordelen en alles vergroot ik. Maar dat is wat naar mijn idee een column juist leuk maakt. Je weet dat het overdreven is, maar dat maakt het juist grappig. Als ik alles zou opschrijven zoals het was, dan val je halverwege in slaap. En ja, ik verzin wel eens dingen om het verhaal wat leuker te maken. Wat precies weet alleen ik, muwhahaha…

En de boodschap van vandaag is dus: geloof niet alles wat ik zeg en voel je vooral niet persoonlijk aangesproken!

augustus 24th, 2012

Like & dislike (4)

Like

– Een bril hebben.
– Lenzen hebben.
– In de VARAgids van 8 augustus stond een interview met Adriaan van Toor (van Bassie en Adriaan) wat sowieso een geweldig interview was. Een goede quote van Adriaan vond ik dit: ‘Met lachen gaat pijn niet weg, maar met huilen ook niet en lachen is toch leuker.’ (Ik heb dit blogje eerder geschreven, maar later is gebleken dat Adriaan niet zo blij was met het interview, hij zegt dat veel van zijn woorden zijn verdraaid.)
– Alice in Wonderland en Through the Looking-Glass herlezen.
– Mensen gedag zeggen op straat.
– Franse liedjes.
– Manuscripta. Wie gaat 1 september ook?
– ‘What’s cooler than being cool?’ ‘ICE COLD!’ En ‘Shake it like a Polaroid picture.’ En het liedje. En de clip.
– Knuffelen.
– Tijgerbroodjes en deze brief erover.
– Post krijgen. En dan niet van de bank of reclame he.
– Zonnebrandcrème met glitters (it’s so shiny!).
– Dat je een woord verkeerd typt in Google of dat je te snel op enter drukt en dat het ALTIJD wel iets blijkt te zijn. Wonderbaarlijk.
– Toon Tellegen en talloze verhalen en gedichten van hem, maar om er maar eentje te noemen: ‘Wij twee.’
– Jullie! Hvj, hartje, wjnmk, ntb forevah! *zet kleffe modus uit*

Dislike

– Een bril hebben.
– Lenzen hebben.
– De sportzomer. Zomer: oké. Sport: nee.
– Liedjes die tachtigduizend keer op de radio komen en dat zijn dan ook nog liedjes die jij – hipster dat je bent – al veel eerder ontdekt hebt en dus al voordat hij op de radio kwam tachtigduizend keer gehoord hebt.
– Dat niemand mijn kamer wil opruimen. Hoe bedoel je flauw?
– Franse liedjes luisteren, maar geen idee hebben wat er gezongen wordt.
– Lievelingspennen die kapot gaan.
– Temperaturen van dertig graden of hoger. Dat kan arme Laura niet aan (en temperaturen van lager dan tien graden eigenlijk ook niet, dus zo heel veel blijft er dan niet over).
– Een volle kledingkast, maar toch niks om aan te trekken. Nee, hoe kom je erbij dat dat aan mij ligt?
– Zonnebrandcrème met glitters (ik ben verdomme geen vampier uit Twilight!).
– Dat je iemand niet verstaat: ‘Wat zeg je?’ Hij/zij zegt het nog een keer. Shit, je verstaat het nog steeds niets. ‘Sorry, ik versta het weer niet, wat zeg je?’ Hij/zij zegt het nogmaals. En weer versta je het niet. Maar ja, om dan nog een keer te zeggen dat je het niet verstaat, dat staat ook weer zo stom. Dus doe je net alsof je het wel verstaan hebt… (Of ben ik de enige gek die dit overkomt?)

Tags:
augustus 23rd, 2012

Ik ben de baas

Ik heb een vader. Ik heb een broer. Ik heb een broertje. Allemaal mannen zijn het. Gelukkig heb ik ook nog een moeder, anders was de balans al helemaal zoek geweest.

Kijk, mannen, dat zijn sowieso rare wezens. Daar kom je al helemaal achter als je met ze in één huis woont. Mijn broer is het huis uit, dus die kan in ieder geval niet doen alsof hij het beter weet. Maar de overgebleven mannen worden er alleen maar erger van.

Het is als we tv aan het kijken zijn. Of een discussie hebben tijdens het eten. Of tijdens het bepalen waar de volgende vakantie naar toe gaat. Je snapt er helemaal niks van. Hoe ze op het idee komen dat ze überhaupt iets zinnigs te melden hebben.

Ze denken dat ze de baas zijn.

Ze gaan ervan uit dat zij iets te zeggen hebben over de afstandsbediening, ja, dat ze zelfs mogen beslissen wat we gaan zien! Zeg nou zelf, dat is toch te gek voor woorden?

Want de vrouwen zijn de baas, dat weet iedereen.

Of eigenlijk, maar zeg dat maar niet tegen mijn moeder, ben ik gewoon de baas. Het wordt een zootje zonder mij. Daarom ga ik ook nog terug in de weekenden wanneer ik in Oegstgeest woon, om de boel enigszins recht te trekken.

Ach, wat ben ik toch eigenlijk goed mens, vind je niet?

augustus 22nd, 2012

Regelmaat, regelmaat en natuurlijk… regelmaat

Er zijn mensen die dagelijks bloggen (rare mensen zijn dat, ken jij ze?), sommigen bloggen drie keer in de week en anderen de ene maand dagelijks om de volgende maand niks te plaatsen.

Even voor de duidelijkheid: je moet het vooral allemaal zelf weten. Ik wil niemand bekritiseren die dit laatste doet, ik geef enkel een paar redenen om wel regelmatig te bloggen. Als je er zelf geen problemen mee hebt, dan is dat natuurlijk oké!

Maar misschien ben jij wel zo’n iemand die de ene keer heel veel plaatst en dan weer niet en denkt: dat wil ik anders hebben. Want eerlijk is eerlijk: ik lees liever een blog die steeds één keer in de week geupdate wordt dan een blog waarvan ik niet weet wanneer er nu weer een blogje online komt (dan moet ik ook vaak de neiging onderdrukken om te mailen met de vraag wanneer er weer iets online komt, omdat ik het zo’n leuke blog vind!).

Regelmaat is niet alleen fijn voor je bezoekers (het is bovendien ook een middel om bezoekers te trekken en te houden: ze weten wat ze kunnen verwachten en hoewel verandering goed is, blijven gewoontes erg fijn), maar ook voor jou. Natuurlijk hoef je niet dagelijks te bloggen (dat doen alleen gekkerds zoals ik), maar stel dat je het houdt op drie keer in de week. In het begin is dat misschien nog lastig: waar moet je in hemelsnaam over bloggen? Maar na een tijdje merk je dat het makkelijker wordt, het wordt een ritme en bovendien kom je erachter dat overal inspiratie in zit.

Wat hier ook een voordeel van is, is dat de kans minder groot is dat je (tijdelijk) stopt met bloggen, omdat je eerst heel veel geblogd hebt en nu niet meer weet waar je in godsnaam over moet vertellen.

Nu zijn er misschien mensen die zeggen: maar ik blog alleen als ik inspiratie heb. Ik denk dat inspiratie geen goddelijke ingeving is waar je op moet wachten, je kunt ook actief naar inspiratie zoeken. Bijvoorbeeld door andere blogs te lezen of gewoon door om je heen te kijken.

En lukt het een keertje niet? Als je een keer heel veel inspiratie hebt en vijf blogjes achter elkaar schrijft, dan hoef je die vijf blogjes niet meteen op je blog te zetten wat je eerst misschien wel deed, maar dan bewaar je die als voorraad voor als het echt echt echt niet meer lukt.

Blog jij regelmatig?