Archive for november, 2012

november 29th, 2012

Vage verpakkingen: Hot Chocolate Mix van Nestlé en Prodent-tandpasta

Verpakkingen, handleidingen, teksten achterop shampooflessen: je leest ze, omdat je iets te doen moet hebben in de bus of omdat je niet snapt hoe het strijkijzer werkt, maar eigenlijk is het supersaai. Of toch niet? Het leek me leuk om een nieuwe rubriek te beginnen waarin ik verpakkingen (de serie heet ‘Vage verpakkingen’ vanwege de alliteratie, maar het geldt ook voor handleidingen en dergelijke, mocht je trouwens een betere naam weten, let me know!) laat zien waar iets raars mee aan de hand is, iets grappigs op staat of opmerkelijk is. Mocht jij iets gespot hebben, mail het dan naar laura@lauradenkt.nl!

Tandpasta van Prodent: 

Mijn vriendje en ik waren laatste onze tanden aan het poetsen (wij zijn zo romantisch), toen me iets opviel. Hij had de rode tandpasta van Prodent en ik de blauwe. Maar wat zou eigenlijk het verschil zijn?

De één heet softmint en coolmint. Oké. Ik ging even kijken op de achterkant.  De softmint geeft een frisse adem en de coolmint een extra frisse adem. Als je dan vervolgens de ingrediënten ziet, zijn alle ingrediënten hetzelfde. Het enige verschil is dat aroma bij coolmint eerder staat (en er dus meer hoeveelheden van in zit) dan bij softmint.
Ik gebruik de coolmint en die is niet dusdanig fris dat je het uit zou willen spugen (net als van die spicy kauwgompjes enzo), omdat je het niet meer aan kan. Dus waarom bestaat in hemelsnaam de softmint, waarom zou je twee verschillende tandpasta’s op de markt brengen die eigenlijk niet zo enorm veel van elkaar verschillen? Of hebben ze speciaal aan de mensen gedacht wiens lievelingskleur rood is?
(maar toch fijn om een extra frisse adem te hebben)

Hot Chocolate Mix van Nestlé

Het enige leuke aan de winter is warme chocolademelk met slagroom. Oké, officieel is het nog geen winter, maar toch heb ik het al gedronken. Thuis maak ik het met deze zakjes van Nestlé wat ontzettend moeilijk is en maar weinig mensen als vanzelf kunnen, maar gelukkig staat erop hoe het moet. Hoewel ik WCMMS (dat is de afkorting) erg lekker vind, gaat het me toch net iets te ver om het verwenmomenten te noemen, maar oké. Daar gaat het nu niet om (kom to the point, Laura!).
WCMMS is NIET gezond. Nee, echt niet. Ik zou willen dat het wel zo was, maar helaas. Dat weten ze ook wel bij Nestlé. En daar zijn ze heel gevoelig voor, want oh jee, straks klaagt iemand hen aan van: ja, maar ik dacht dat het heel gezond was en nu weeg ik 200 kilo, omdat ik elke dag tien kopen WCMMS dronk en dat is jullie schuld.  Dat moeten ze natuurlijk niet hebben.
Maar om nou ‘DIT PRODUCT IS ECHT SUPERONGEZOND, VEEL CHOCOLADE EN SUIKER ENZO.’ op de verpakking te zetten, tja, dat is ook niet zo goed voor de verkoop.
Dus hielden ze het bij tips: ‘In vorm blijven is het in balans brengen van de calorieën die je binnen krijgt en die je verbrandt. Met een wandeling van 30 minuten bijvoorbeeld, verbrand je al snel tussen de 150 en 210 calorieën.’
Pff, denken ze bij Nestlé, hebben we dat even goed opgelost. Nou ja, niet dus. Want na zo’n koude winterwandeling heb ik júist weer zin in WCMMS.

november 28th, 2012

Dit verhaal zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn

Klaasje zuchtte. Hij had echt geen zin om te werken. Weer een standaard maandag bij de bank gezeik aanhoren van zeurpieten. Hij was zijn handschoenen vergeten. En zijn vriendin had leverworst op zijn brood gedaan in plaats van kaas. Pfff, lag hij nog maar in bed. Terwijl Klaasje zo langzaam voort tufte (vooral niet te hard fietsen, je zal maar vijf minuten eerder zijn op je werk), hoorde hij een geluid dat steeds harder werd. Hij keek over zijn schouder en zag een klein meisje naderen. Haar wangen waren bijna net zo rood als haar jas. Wat een stomme jas zeg. Ze leek Roodkapje wel. En dan die handschoenen! Minnie Mouse-handschoenen*. Hoe kinderachtig.
Het meisje fietste steeds sneller en knoopte haar jas open. Jeetje, die is echt debiel. Het was vijf graden, was ze gek ofzo? Hmm, ze begon steeds harder te fietsen. No way dat Klaasje zich in liet halen door een meisje en dan ook nog door zo één. Maar voordat hij er de vaart in kon zetten, had ze hem al ingehaald. Ze begon te zingen, heel vals: ‘Like the sailor said, quote, ain’t that a hole in the boat?’. Nog slechte bejaardenmuziek ook. Kon ze haar mond niet houden? Nee, dat kon ze niet. ‘It’s like the fella once said, ain’t that a kick in the head?’
Het werd Klaasje teveel. Leverworst oké, maar dit?
‘KAPPEN MET DAT KATTENGEJANK!’ schreeuwde hij.
Het meisje keek om. Net leek ze nog wel schattig, maar jeetje, wat kon ze boos kijken. Oh shit nee, ze stapte van haar fiets af. Nee, ze zou toch niet…
Klaasje zag een vuist steeds dichterbij komen en toen werd het zwart voor zijn ogen.

Tien minuten later werd hij wakker. Zijn boterhammen met leverworst waren verdwenen. Naast hem lag een briefje.
‘Als je nog één keer zeurt over mijn gezang, schrijf ik een blog over je.’ stond erop, in een niet zo mooi handschrift. Klaasjes ogen werden groot van paniek. Ze zou toch niet…?

*Ik schreef dit blogje nog voor het tragische verlies van mijn rechter Minnie Mouse-handschoen.

november 26th, 2012

Dingen die ik doe als mijn huisgenootje niet thuis is


Wat? Nee, die afwas staat er pas net en natuurlijk ga ik die zo meteen opruimen. Zou niet durven om dat langer dan een uur zo te laten staan, stel je voor zeg!

Uiteraard ben ik het leukste huisgenootje dat je maar kunt hebben (nee, vraag mijn huisgenoot maar niet om bevestiging). Ik was altijd meteen af, nadat ik gegeten heb (zie hierboven voor het bewijs). Elke dag poets ik twee uur lang de badkamer, zodat hij glimt als een gek. Ik kom nooit ’s nachts thuis om vervolgens het licht in de keuken aan te doen, omdat ik anders niet kan zien welke sleutel voor mijn kamer bestemd is en waar het sleutelgat überhaupt is. Perfect dus. Maar oh wee als mijn huisgenootje niet thuis is, dan ga ik helemaal los! Ik doe dan bijvoorbeeld dit:

– Tegen de douche die spontaan wisseldouches geeft schreeuwen: ‘NEE, NIET WEER HE? ALS JE NU NIET WARM WORDT, OVERLEEF IK HET NIET HOOR.’
– Mijn openingspraatje op de radio oefenen. (‘Goedemorgen, u luistert naar Nieuwsradio van 24 november.’) Die de hele tijd onderbroken wordt door wat hierboven staat.
– Tegen mezelf praten. Heel veel tegen mezelf praten.
– Meezingen. Heel hard meezingen met hele foute nummers (nee, het is dan ook weer niet dusdanig erg dat ik met Volendamse nummers ga meezingen, no worries).
– Denk ik als mijn huisgenootje thuis is nog wel eens: goh, dit is al de vijfde keer in een uur dat ik naar de keuken ga, laat ik daar maar geen zes keer van maken. Maar als ze niet thuis is, is het eerder: goh, dit is al de vijfde keer in tien minuten dat ik naar de keuken ga (nee joh, ben geen vreetzak), dan kan een zesde keer er ook wel bij.
– De laptop naar de keuken verplaatsen, omdat ik per se mijn Spotifymuzieklijst wil luisteren tijdens het afwassen (afwassen zonder muziek is saaaaai) en juist dat ene liedje wat ik al tachtigduizend keer gedraaid heb niet op mijn telefoon staat. En dat je huisgenootje dan opeens thuis komt en er eerst nog vijf minuten overheen gaan, voordat je beseft dat de muziek nog aanstaat en het vast raar overkomt dat je laptop op de grond in de keuken staat.
– Met ontploft haar, mascararesten onder mijn ogen, tandpasta op mijn wang, een half geknoopte blouse en mijn relaxbroek aan naar de badkamer sloffen.
– Ik zet wel eens een bord of iets dergelijks op haar kant van het aanrecht (watch out, we got a badass over here).

Gelukkig weet mijn huisgenootje dit niet, behalve dat met die laptop in de keuken dan. En ik zou het heel erg waarderen als jullie het niet doorvertellen. Alvast bedankt.

november 25th, 2012

Het meisje van de radio

Sinds een paar maanden zit ik bij de radio. Nee, niet bij radio 2 of 3fm, maar bij radio Hoeksche Waard (‘Wablief?’ ‘De Hoeksche Waard is een eiland met allemaal dorpjes en daar kom ik vandaan.’). Ik heb het er al een keer over gehad dat ik stiekem het programma ‘LalalaLaura’ zou willen maken. Dat wil ik stiekem nog steeds en dat zou misschien ook wel kunnen, als ik tijd had.

Maar goed, ondertussen werk ik mee aan een nieuwe programma. Namelijk Nieuwsradio, dat elke zaterdag tussen 10 en 12 uur te horen is op Omroep Hoeksche Waard. Het was in eerste instantie alleen redactiewerk (berichten schrijven en items regelen voor in de uitzending), maar er bleek ook een mogelijkheid tot regie en presenteren te zijn.
‘Neeeeee.’ dacht ik. ‘Presenteren is veel te eng en dat kan ik niet.’
Maar ja, dat betekent voor iemand met het motto ‘Je moet juist die dingen doen die je eng vindt.’ (oké, goed, ik volg hem niet altijd op) dat ik het juist moest doen. Dus deed ik een stemtest (berichtjes voorlezen en een interview met een fictieve rockband uit de Hoeksche Waard, Danger geheten) en mocht ik presenteren.

Eerst samen met anderen en afgelopen zaterdag: voor het eerst alleen.

De nacht voor de uitzending droomde ik dat mijn collega van de regie en techniek er nog niet was, maar de uitzending wel al begonnen en het rampzalig mis ging. Dat gebeurde niet.
Wat wel gebeurde, is dat ik de deur van het gebouw open deed, het alarm afging en ik de code niet wist. In de verte hoorde ik de politiesirenes al, terwijl ik belde met een collega en toch nog op tijd de code in kon toetsen. Toen de politie bloedchagrijnig op me af kwam (‘We lagen nog lekker te slapen en nu is het allemaal voor niets geweest.’), zette ik mijn allerliefste puppy-oogjes op en zei dat ik het echt echt echt echt niet was.
‘Uiteraard Laura, dat zou jij nooit doen. We geloven je. Veel succes met de uitzending.’ zeiden ze en god, wat was ik opgelucht.
Maar ja, toen moest de uitzending nog beginnen.

In ‘Nieuwsradio’ hebben we eigenlijk allemaal korte interviews met mensen die nieuws over de Hoeksche Waard hebben. Politiek, landbouw (boerenland he) en cultuur komen onder andere aan de orde. Ik zal een samenvatting geven van deze aflevering:
– In plaats van Pietje de Boer (fictieve naam) kwam Marietje de Boer (fictieve naam) aan de telefoon.
– Mijn stem was ongeveer tien octaven hoger dan normaal (lang leve zenuwen).
– Er waren nog x aantal seconden, voordat we naar de reclame ging, waardoor ik lichtelijk in paniek raakte en de berichten opeens in een razend tempo voorlas.
– Niet in de microfoon praten is op zich ook niet zo handig als je het programma presenteert (waren maar een paar woordjes, maar tochhhh).

Het ergste is om het terug te luisteren, maar wel noodzakelijk als je beter wil worden. In eerste instantie durfde ik het niet, maar het bleek toch niet zo rampzalig te zijn geweest als ik had gedacht. Het is echter niet van dusdanige kwaliteit dat ik het ook op mijn blog ga zetten (maar met een beetje slimheid kom je er zo achter hoe je het kunt luisteren). Ik durf bijna niet weer te presenteren, maar ik zal wel moeten, want: volgende week weer!

november 24th, 2012

De eenzame handschoen

Dat de winter eraan komt, voelen we allemaal. De wind wordt steeds snijdender, onze tere huidjes staan vol met kippenvel en onze handen bevriezen. Gelukkig is er voor dat laatste wat uitgevonden: handschoenen.

Als ik van Oegstgeest naar Leiden fiets, vallen de blaadjes op de grond en terwijl ik naar die prachtige kleuren kijk (‘Opletten, Laura, je knalt bijna tegen een auto aan!’), valt me nog iets anders op. Ik zie een handschoen, helemaal alleen, op de grond. Hij is een beetje vies, want er hebben meerdere fietsen overheen gereden. Wat ligt hij daar toch eenzaam, zonder zijn wederhelft. Van welke arme ziel zou deze handschoen zijn?

Een paar dagen geleden fietste ik er weer en ik kwam talloze eenzame handschoenen tegen. Zo zielig, dacht ik nog. Het bleek toch iets te warm te zijn voor mijn Minnie Mouse-handschoenen, dus stopte ik die in mijn tas, al fietsende, want multitasken is handig, toch?

Ik wilde weer weggaan uit de faculteit en pakte uit voorzorg mijn handschoenen. Maar toen ik in mijn tas keek, vond ik er maar één. Nu is mijn tas een rommeltje, dat weten jullie, maar hoe ik ook zocht en zocht, ik kon de andere niet vinden. Ik fietste weer terug, met blauwe handen van de kou, en keek vol hoop naar de grond, maar hij lag er niet.

Mijn rechter Minnie Mouse-handschoen is niet meer. De linkerhandschoen is alleen achtergebleven. Samen rouwden we. Ik veegde een traan weg, trok de deur achter me dicht en trok mijn degelijke, witte handschoenen aan. Maar het voelde niet hetzelfde.

Rechter Minnie Mouse-handschoen: ik zal je nooit meer vergeten. Je bent voor altijd in mijn hart. R.I.P.

november 22nd, 2012

Zotte en zalige zoektermen (7)

kan je disneyliedjes spelen op elektrische gitaar

Nee sorry. Werkelijk elk liedje kan gespeeld worden op een elektrische gitaar, maar dit geldt helaas niet voor disneyliedjes.

waarom is laura een stresskip

Slechte genen.

vrouwen zijn de baas

Helemaal waar.

is het een wonder dan is het geen wonder

Dat klinkt erg tegenstrijdig, maar dat kan ook aan mij liggen hoor.

hoe strak moet een legging zitten

Dusdanig strak dat je al het vet ziet blubberen en het pijn doet aan je huid.

wanneer werd een tweede gaatje in oor mode

Nooit.

ik typ ook maar met drie vingers eigenlijk nee vier

Nou ja zeg, ga je schamen!

wat ze je niet vertellen

– Die broek maakt je dik.
– Ik heb niet al een afspraak, maar gewoon geen zin om met je af te spreken.
– Ik ben niet geïnteresseerd in de verhalen over je hamster.
– Er zit tandpasta op je neus.
– En nog veel meer helaas/gelukkig.

nadelen dag langer weekend

Die zijn er niet.

hoe word ik vriendinnen met laura?

Chocoladekruidnootjes is het toverwoord.

hoe kan ik een brief schrijven aan mij

Je schrijft eerst de brief, dan pak je een envelop en schrijft daar je EIGEN adres op. Doe de brief in de envelop, plak er een postzegel op en tada: je hebt een brief naar jezelf geschreven.

legging zonder kont

Wow en ik maar denken dat het niet erger kon.

gedichtje met laura

Oh die lieve Laura
heeft zo’n mooie aura

ik hou van jou maar je weet het niet

Nu lekker wel!

wat voor hobbys kan ik zetten op date sites

De horlepiep dansen, meezingen met Jan Smit-muziek, pennen verzamelen, bomen knuffelen of natuurlijk bloggen over je wandelende tak (pas op: alleen doen als je succes wil hebben op datingsites!).

is 1.58 m echt klein

Nee, dat is juist superlang. En ik kan het weten.

noem je mij nou dik

Nee, volslank.

november 21st, 2012

Laura’s brieven: Josianne en Rianne

Negenenveertig mensen wilden graag een brief van mij ontvangen. Die brieven schrijven is dan ook wat ik de komende tijd ga doen! Het zijn niet alleen bloggers, maar ook onbekenden of familie. Ik stel vragen (nieuwsgierig als ik ben) en zij geven antwoord!

Josianne

Josianne is een meisje dat graag in New York zou willen wonen. Maar hoe komt ze daar eigenlijk bij?


Nou ja zeg, Josianne, wegrennen voor zombies is hartstikke normaal! Dat doen we allemaal wel op zijn tijd. Maar misschien is die voor jou nog niet gekomen. Het lijkt me overigens erg vervelend om allergisch te zijn voor je eigen kat! Dat wordt dan elke dag pilletjes slikken.

Rianne

Rianne is een vrouw die aan de andere kant van Nederland woont en veel blogt. Samen met haar knuffel Toet (en konijn meneer Bruin niet te vergeten) beleeft ze veel avonturen.

De eerste vraag die dan natuurlijk weer bij me opkomt: zijn er beelden van Rianne die de Carlton-dans (van the Fresh Prince of Bel-Air, dat kent iedereen hopelijk toch wel?) bij Harriëtte in de gang doet? Show me!

Dat is toch jammer, geen knuffel/huisdier voor mij :( Misschien toch maar een eigen Toet kopen dan!

november 19th, 2012

Tovenarij: van gebrabbel tot interview

Interviewen is me inmiddels niet meer geheel onbekend, maar geïnterviewd worden: dat is hele andere koek.

‘Mag ik je interviewen?’ vroeg Naomi aan mij.
Mijn eerste reactie was: ‘Leuk!’ en ik stemde dan ook in.
Maar toen dacht ik: ‘Shit!’

Want kijk, interviewen is leuk. Als een gek vragen afschieten op de ander, onbeschaamd nieuwsgierig zijn. De ander laten praten en zelf luisteren. Maar geïnterviewd worden, oei. Opeens moest ik mooie zinnen formuleren, prachtige antwoorden bedenken en dat on the spot (voel de druk!).

En dat kan ik niet.

Ik stamelde, de woorden raakten verstrikt in mijn mond, ik wist opeens niet meer wat mijn studie in hield, laat staan mijn eigen naam en ik dacht: arme Naomi. Die moet van al die onzin een interview maken.

Waarschijnlijk dacht Naomi dat ook, want het duurde even voordat het interview klaar was. En toen kwam het volgende probleem: een foto. Ik had alleen foto’s van mezelf met een gekke bril, met duckface of als emo. Dat kan natuurlijk niet, ik ben immers een superdupervolwassen en bovendien serieuze vrouw. Dus sprak ik met Naomi af op Schouwburgplein (in Rotterrrrrdam). Van tevoren heb ik even een potje gehuild: ‘Ja, maar ik houd niet van foto’s en wedden dat geen enkele foto leuk wordt en huilerdehuil.’ Maar ik hield al snel op toen Naomi een zakje chocoladekruidnoten tevoorschijn toverde.

Vanochtend kwam het interview online. Tot mijn gespeelde verbazing (ik had het natuurlijk al eerder gelezen) was het een leuk interview geworden. Geen idee hoe Naomi van dat gebrabbel van mij dit heeft kunnen maken. Ik kom gewoon over als nou ja, een normaal iemand (oké, niet geheel, maar dat is dan ook erg moeilijk). En de foto die erbij zat, nou ja zeg, die was ook leuk!

Ik heb nog steeds geen idee hoe dit allemaal kan. Maar misschien bestaan ze toch. Tovenaressen. En dan is Naomi er zeker één van.

(Klik hierrrrrrrrr om het interview te lezen).

november 18th, 2012

‘Wat heb je in je tas?’ ‘ALLES!’


Deze foto is een jaar geleden genomen en toch nog representatief voor de chaos van vandaag. 

Er is een meisje bij de toneelvereniging dat elke week een ieniemieniepetietieklein tasje meeneemt. Zo’n uitgaanstasje, maar dan nog kleiner. Er past ongeveer één lipgloss in.
‘Oh mijn god!’ zeg ik elke week weer. ‘Hoe kan je nou zo’n klein tasje meenemen? Daar past toch niet alles in?’
‘Nee joh,’ zegt een ander. ‘Ze heeft nog een tas bij zich.’
Maar nee hoor, dat heeft ze niet.
‘Er past meer in dan je denkt,’ zegt het meisje.
Twee lipglossjes denk ik.

Dan gaat het gesprek over op mijn tas (zie hierboven). De mannen schreeuwen het uit bij het zien van mijn tas.
‘Wat heb je allemaal in godsnaam in je tas?’ zeggen ze niet-begrijpend.
‘ALLES!’ gil ik dan, in blinde paniek.

Want het is ook zo. Alles zit in mijn tas. Handcrème. Neusdruppels (ik ben niet verkouden). Batterijen. Bonnetje van zakken chocoladekruidnootjes van de Kruidvat van weken geleden (ik was in september al begonnen). Knipperende fietslampjes. Een opengescheurd zakje pepermuntjes. Het kost me minstens een uur om mijn fietssleutels in die chaos te vinden.

Goed, ik zal mijn tas opruimen. Paraplu. Hmm ja, toch handig als het regent. Maar je hebt een capuchon, Laura. Ja, maaaaaar je broek wordt ook nat. En ik heb niet altijd die jas aan. Nou oké. Markeerstift. Ja, altijd handig. Bonnetje van vier weken geleden van een zak chocoladekruidnootjes van de Kruidvat. Hmmmmm chocoladekruidnootjes. Chocoladekruidnootjes. Chocoladekruidnootjes. Chocoladekruitnootjes. Ik ga even chocoladekruitnootjes halen.

En dat is waarom mijn tas nog steeds niet opgeruimd is.

november 17th, 2012

Flirten: zo moet het

Uiteraard weten wij, flirtgoden en -godinnen dat we zijn, hoe het wel moet (OOGCONTACT, OOGCONTACT), maar helaas zijn er nog veel mensen die het flirten niet helemaal snappen. Tante Laura vertelt hoe het moet.

1. Staren.
Je kijkt vijf seconden in zijn reebruine/haar zeeblauwe ogen. En nog vijf seconden. En dan nog vijf minuten. Net zolang totdat je flirtpartner zich heeeeeeel ongemakkelijk voelt, een beetje gaat schuiven op zijn/haar stoel, wegkijkt en uiteindelijk uit pure angst maar wegrent.

2. Tachtigduizend sms’jes/whatsappjes/Facebookberichten/brieven/rooksignalen sturen. Per dag.
Begin de dag met een ‘Goedemorgen, allerliefste poetjepetietjepetoetje van me!’. Stuur daarna ‘Hoe gaat het? Lekker geslapen? Xxx’. Vergeet niet om over werkelijk waar alles te berichten. ‘Heb je je eerste koffie al op? Was hij lekker?’ ‘Ja, ik ga even naar de wc, sms je zo terug.’ ‘Oh wat grappig, ik ben nu ook twee blaadjes aan elkaar aan het nieten, wat toevallig!’ En oh wee als diegene niet meteen reageert. ‘Hallo?  Is er wat? Je hebt al vijf minuten niets van je laten horen. Alles goed?’ ‘Vind je me niet meer leuk ofzo?’ ‘SMS ME TERUG.’ En één ding: geef niet op. Alles waar te voor staat is goed. Behalve te weinig.

3. Raak diegene aan. Altijd. Overal. Houd je niet in.
Probeer het vooral niet subtiel te doen. Dus niet per ongeluk met je been tegen die van de ander stoten, maar leg meteen je hand op zijn/haar knie of nee, doe maar meteen wat hoger. Sla je armen om de ander heen, nee wacht, houd je vooral niet in, trek meteen zijn of haar shirt uit. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan?

4. Praat over de toekomst.
Pak die hand vast, kijk de ander diep in de ogen en vraag hoeveel kinderen hij/zij wil. Ga de onderhandeling meteen maar aan: ‘Nou vooruit, twee kinderen, maar dan wil ik wel een jongen én een meisje.’ Bespreek jullie bruiloft (‘Ome Kees ga ik dus echt niet uitnodigen en er mogen maximaal vijftien familieleden van jou komen.’) ook maar meteen. Heb je dat weer gehad en weet je gelijk waar je aan toe bent. Handig toch?

Oftewel: gooi alles uit de kast en het komt helemaal goed. Succes gewenst!